Wspomnienia sprzed trzech dekad.
Nowojorska wytwórnia Beats In Space dała się poznać przede wszystkim z ekscentrycznego disco. Taki gust ma jej właściciel – ceniony didżej i producent Tim Sweeney, znany choćby ze współpracy z duetem The DFA. W ostatnich miesiącach w jej katalogu pojawia się jednak coraz więcej płyt, które są zorientowane raczej na domowy niż klubowy odbiór. Tak było niedawno w przypadku nowego albumu Eda Ruscha V, a teraz tak dzieje się w przypadku płyty projektu Shy Layers.
Pod nazwą tą ukrywa się pochodzący z Brooklynu wielki fascynat syntezatorów modularnych – JD Walsh. W duszy grają mu przede wszystkim dźwięki zasłyszane (chyba nieświadomie – bo jest zaledwie po trzydziestce) w latach 80. Dowodem tego był jego debiutancki album sprzed dwóch lat, nagrany dla wytwórni Growin Bin – „Shy Layers”. W międzyczasie artysta przeniósł się z Nowego Jorku do do Atlanty i nawiązał kontakt z Beats In Space.
Efektem tego jest „Midnight Marker” – album, który mieni się różnymi barwami muzyki sprzed trzech dekad. Jest tu miejsce na plastikowy soul i funk w stylu Luthera Vandrossa („Gateway”), ale też wymodelowany na popową modłę afrobeat spod znaku „Graceland” Paula Simona („The Keeper”) czy syntetyczny pop rodem z płyt Hall & Oatesa („Tropical Storm”. Wszystko to uzupełniają wielobarwne wariacje na klawiszach, wpisane bądź to w formułę downtempo („Lover’s Code”), bądź dubu („No Road”).
Płyta płynie sobie powoli, nie trwa długo, poza nieco piskliwymi wokalami autora (nie w każdym utworze), reszta dźwięków sprawia bardzo sympatyczne wrażenie. Słucha się więc tego materiału z przyjemnością, doceniając erudycję i umiejętności JD Walsha. Ta piosenkowa formuła trochę jednak ciąży tej muzyce, bo chciałoby się, by te modularne syntezatory wybrzmiały pełniej. A dzieje się tu tak tylko w jednym utworze – otwierającym całość „Midnight Marker”.
Beats In Space 2018
Zgadzam się w pełni może remixy tegoż najciekawszego utworu na singlu ….