Dyskretny urok muzyki niemieckiego weterana.
W przyszłym roku minie czterdzieści lat, od momentu kiedy Thomas Fehlmann rozpoczął swą działalność muzyczną. Choć pochodzi ze Szwajcarii, od czasu wyjazdu na studia do Hamburga jest związany z niemiecką sceną. Początkowo współtworzył post-punkowy nurt Neue Deutsche Welle, działając w zespole Palais Schaumburg, a potem stał się pionierem nowej elektroniki, tworząc projekty Ready Made, Ingator, Schizophrenia czy Sally Davis Junior. W tym samym czasie nawiązał również współpracę z Alexem Patersonem – i na następne ćwierć wieku stał się jedynym poza liderem stałym członkiem The Orb.
Ponieważ The Orb przeżywa w ostatnich latach renesans swej aktywności, serwując kolejne świetne albumy, siłą rzeczy Thomas Fehlmann skupił się na zespołowej dzielności. Do czasu jednak – po ośmiu latach pauzy otrzymujemy bowiem wreszcie jego nowy album solowy. To już szósta autorska płyta artysty. Zadebiutował w tej formule w 1998 roku, wydając nakładem Apollo „Good Fridge: Flowing: Ninezeronineeight”. Kolejne wydawnictwa wydawał mu przede wszystkim Kompakt – i nic w tym dziwnego, bo ciepła i organiczna muzyka artysty idealnie pasuje do katalogu kolońskiej firmy. Tak też jest i z jego najnowszym dziełem.
Już otwierający płytę „Löwenzahnzimmer” wprowadza nas w klimat muzyki Thomasa Fehlmanna: to minimalowa wersja dub techno o zredukowanym pulsie i ćwierkających glitchach. Podobnie rzecz się ma z „Window”, choć tym razem w głównej roli występują kumkające akordy układające się w nieoczywistą melodię. Bliżej dub-house’u lokują się „Morrislouis” i „Tempelhof”, łącząc dubowe basy z pobrzękującymi melodiami. Zwalisty bit rodem z dub-techno powraca za sprawą „Freiluft” – a wspomagają go świetliste pasaże syntezatorów. W „Neverevernever” trafiamy na łagodnie bujające downtempo, w którym jest miejsce na jazzowe sample i pastelową elektronikę. „Geworden” z kolei mógłby znaleźć się na płycie The Orb – bo to podwodny ambient, zanurzony w szeleszczących efektach i rozwibrowanych klawiszach.
Tak jak wszystkie poprzednie albumy Thomasa Fehlmanna, tak również „Los Lagos” ma niezobowiązujący ton. Muzyka z krążka ma ten specyficzny posmak czegoś, co powstało bez zbędnego napinania się na osiągnięcie jakiegoś spektakularnego efektu. Ale choć utwory na krążku są zrelaksowane i wyluzowane, trudno nie zachwycić się ich kunsztowną konstrukcją, niebanalną melodyką czy sugestywnym klimatem. Wszystko to niemiecki producent osiąga jednak bez jakiegoś wielkiego wysiłku, jakby mimochodem czy niechcący. Ten ulotny urok muzyki słynnego weterana jest w dzisiejszych czasach czymś wyjątkowym – dlatego warto poddać się mu choć na godzinę.
Kompakt 2018
Niczym kolaboracja z Gez Varleyem. Bardzo porządny album.