Pierwsza ścieżka dźwiękowa pana Yorke’a.
Trzy lata od nagrania kawałka „Spectre” (który ostatecznie nie stał się ilustracją filmu o Jamesie Bondzie o tym samym tytule) oraz osiemnaście po „I’ve Seen It All” (duecie z Björk, który powstał przy pracy nad soundtrackiem do „Tańcząc w ciemnościach”), muzyk zafundował sobie na pięćdziesiąte urodziny pełny soundtrack. Jak sam przyznaje, propozycja nagrania muzyki do filmu, który tak naprawdę jest remakiem horroru z 1977 roku, była dla niego zaskoczeniem.
Wydawać by się mogło, że Yorke potraktuje to zadanie bardzo eksperymentalnie i stworzy coś co nie nadaje się do słuchania z własnej, nieprzymusowej woli. Tak się jednak nie stało. Najnowsze dzieło Thoma to materiał, który wpisuje się bez zbędnych, oryginalnych udziwnień w to co nazywamy muzyką filmową.
Klimat płyty jest bardzo urozmaicony. Bywa onirycznie, niespiesznie, z powtarzalnym schematem rytmicznym jak w barowych scenach u Lyncha (chociażby w utworze „Has Ended”), a niekiedy bardzo niepokojąco, (jak w pełni instrumentalnym „The Inevitable Pull”, czy „Olga’s Destruction”). Mamy też dużo klasycznego chóru, który nadaje powagi i podkreśla warstwę kultury wyższej w całej historii (główna bohaterka filmu pobiera naukę baletu w bardzo prestiżowej placówce).
Jest też kilka kawałków, które zamykają się w formule klasycznej piosenki. Jedna z nich, „Suspirium” muzycznie zredukowana do spokojnego fortepianu i delikatnego fletu, była jednym z pierwszych utworów, które zostały zaprezentowane publicznie jeszcze przed premierą całego soundtracku. W podobnym klimacie jest spokojna ballada „Unmade”. Fani Yorke’a będą pewnie dopieszczeni do granic możliwości, na tyle, by może nawet przestać upominać się o Radiohead na Openerze. Kawałek ten można również wysłuchać w wersji live, nagranej w sesji dla BBC.
Najprzyjemniej słucha się jednak instrumentalnych, momentami mocno ambientowych utworów, które nie ograniczają się do banalnego mroku, strachu czy przerażenia a generują coś w rodzaju dezorientacji, chaosu, czy pogubienia. To jest właśnie mocna strona tego albumu, że nie odnosi się do kategorii horroru w prosty, typowy, rozpoznawalny sposób. Album zamyka kompozycja „The Epilogue”. Jej dronowe zakończenie stanowi wymowną kropkę nad i dla całej „Suspirii”.
26.10.2018 | XL Recordings
Radiohead było na Openerze w zeszłym roku także nie rozumiem przytyku.
Cieszę się, że to poleciłeś. Słucham ostatnio mało, skaczę po znanych nazwiskach i doznaję rozczarowań, aż tu nagle ten Yorke w dychę! Bdb materiał. Ale zastanowiłabym się nad przymiotnikami: „mocno” ambientowy? 😀 No ej!