Babadag – Šulinys

Nie budźcie śniącego.

Dobrym pomysłem było wydanie płyty zespołu Babadag (odniesienie literackie do Andrzeja Stasiuka) w styczniu. Dzięki czemu, przy braku większej konkurencji, może wywołać większy zachwyt. Choć i bez tego by sobie poradziła. Osobiście cieszę się podwójnie, gdyż dodatkowo mam więcej czasu, żeby się nią delektować i słuchać do nieprzytomności. W zespole prowadzonym przez Olę Bilińską zaszły pewne zmiany. Przede wszystkim pojawiły się trzy wokalistki z Litwy: Lauksmina Kriščiūnaitė – Plikšnienė, Raminta Kriščiūnaitė oraz Dominyka Kriščiūnaitė, a także Sebastian Witkowski i Igor Nikiforow. Poza szefową, na stanowisku perkusisty został Hubert Zemler. Takie połączenie muzycznych wrażliwości zaowocowało płytą różnorodną, pełną znakomitych piosenek i wycieczek poza utarte schematy. Nie udałoby się to, gdyby nie było w składzie wizjonerki w postaci Oli Bilińskiej.

Punktem wyjścia dla zespołu są sutartinės – prastare litewskie kanony o niezwykle ciekawej strukturze. Warto w tym miejscu wspomnieć o albumie zespołu Zebry a Mit „Laumės”, na którym bębnił również Hubert Zemler. Do starych melodii dopisano nowe teksty oraz poszerzono spektrum językowe. Na albumie spotykają się i mieszają języki litweski, polski i angielski. Całość otwiera uderzający rockową drapieżnością „Sycamore Tree”. Dynamiczna perkusja, rozmyta gitara, a wokal utrzymany w duchu PJ Harvey. Prostota właściwie zaczyna się i kończy na tym utworze. Wspaniale rozwijający się utwór „Kania” przywodzi na myśl pustynną rozłożystość. W Polsce świetnie reprezentowaną przez Wovokę na albumie „Sevastopolis”. Od prostej gitarowej przygrywki z bębnami w tle, aż do kulminacyjnego punktu, z którego zespół ma czas, żeby zejść.

Babadag potrafi też robić niespodziewane wolty. „Kankles” zaczyna się minimalistycznie, żeby z czasem przeobrazić się w space rockowe monstrum. Zdarza się, że szefowa przejmuje rolę liderki i w pełni korzysta ze swoich znakomitych warunków głosowych. „Aitwar”, bo o nim mowa, nie powinien mieć problemów, żeby dotrzeć do szerszej publiczności. Podobnie może być w przypadku dość przystępnego „The Well”, szczególnie druga część wypełniona lśniącymi syntezatorami. Inaczej może być z „Ej Toli Toli”. Jak można wyczytać z książeczki jest to historia litewskiej dziewczyny, która niesie jedzenie swoim braciom. Po drodze spotyka polskich panów, którzy siłą odbierają jej pakunki, a ona zmuszona jest do ucieczki, do braci, żeby ci zrobili porządek z polskimi panami.

Jak „Snaudala” dopadnie gardła to już nie puści. Energetyczny zastrzyk, który anihiluje zmęczenie, znużenie i smędzenie. Tygiel kulturowy w postaci z jednej strony mieszanki językowej (litewski, angielski, polski razem) oraz stylistyk (elektroniczne wycieczki, słowiański mistycyzm). Drugim tak silnym punktem jest utwór „Żurawie”. Oparty na wokalach i rytmie nabijanym przez perkusję, którym pomagają odpowiednio dobrane elektroniczne dodatki, przeobraża się w jeden, silnie oddziałujący trans. Nie mam zamiaru ukrywać swojego zachwytu, ani stawiać na fasadowy obiektywizm, gdyż „Šulinys” jest prawdziwą torpedą. W idealnym świecie Ola Bilińska byłaby opoką polskiej piosenki. Widzę ją w roli duchowej przewodniczki, która zapładnia wyobraźnię rzeszy wokalistek i wokalistów. Nawet jeśli to tylko sen, to proszę mnie nie budzić.

Karrot Kommando | 2019
FB