Źle się dzieje w państwie duńskim

Trentemoeller zawsze wydawał mi się artystą kryjącym tajemnicę. Odbierałem go jako geniusza, zawieszonego gdzieś pomiędzy własnym talentem a oczekiwaniami słuchaczy. Jego muzyka stanowi coś niezwykłego. Wśród wrażliwości i melancholii jest ukryty jakiś element, który umiejętnie wyciąga i wyciska podczas swoich występów robiąc kompletny pogrom na parkiecie.

Tak było i w piątek. Zapracowany Trentemoeller wpadł do warszawskiego Konesera aby „pogłębić idee festiwalu Selector”(sic!). Zapracowany, bo wydaje nareszcie swój album (Into The Great Wide Yonder), we własnym labelu (In My Room), którego pierwsza produkcja to właśnie singiel zwiastujący album (Sycamore Feeling).

Zawiedli się Ci, którzy spodziewali się jego największych utworów Kiedy po nużącym i męczącym supporcie (CatzN Dogz – panowie chyba naoglądali się za dużo robiącego furorę ostatnimi czasy filmiku o pewnym panu z wąsem, i zbyt serio potraktowali przesłanie „o pierdolnięciu”) pojawił się na scenie, rozpoczęło się rozwiązywanie równania z wielką niewiadomą. Co zaprezentuje po długiej nieobecności? Zawiedli się Ci, którzy spodziewali się jego największych utworów: „Miss You”, „Take Me Into Your Skin”, „The Forest”, bądź przebłysków z nowej płyty. Nic z tego, zaczął się mocno skontrastowany, taneczny dj set, który wstrząsnął budynkiem.

Trentemoeller z niewzruszoną, chłodną miną, serwował morderczą selekcję. Sięgał po swoje świetne remixy – słychać było mocno podbite i posiekane basem „I wanna be your dog” Emilie Simon, „White Flash” Modeselektora, a nawet znośną wersję Britney Spears. Bliżej końca usłyszeć było można dopiero „Moan”, w wersji znanej z Trentemoellerowskich kronik. I ten utwór pokazał różnicę.

Skończył planowo, po dwóch godzinach, ostentacyjnie zamachał do publiki, która po jego zejściu w większości wyparowała. Przyjechał, zagrał, pojechał, rozczarował.

Dało się odczuć że zagrał standardowy dj set, wedle znanego schematu, powtarzalnego w Warszawie, Amsterdamie, Moskwie, gdziekolwiek… Kilka własnych produkcji, plus taneczne evergreeny. Nie można się czepiać, występ był najwyższej klasy. Jednak czuć niedosyt, to zbyt mało, szczególnie dla osób zapatrzonych w jego bezdyskusyjny talent.

Zamiast odpowiedzi, po koncercie nasuwa się więcej pytań. Stanowczo za mało Trentemoellera w Trentemoellerze! Cóż z tego że jest jednym z najlepszych djów grających na żywo. Cóż z tego, że potwierdził to wielokrotnie – chociażby nieśmiertelnym mixem dla BBC Radio 1, chociażby kompilacją w formie muzycznego przewodnika po Kopenhadze. To zdecydowanie poniżej jego ambicji odgrzewać zestaw obowiązkowy i powciskać kilka guziczków. Zamiast odpowiedzi, po koncercie nasuwa się więcej pytań. Może rozjaśni je nowy album…

A czy idea festiwalu została „pogłębiona”? Piątek – Calvin Harris, sobota – rozgrzewka z Trentemoellerem i w trakcie koncertu ogłoszenie kolejnych artystów którzy pojawią się na Błoniach, m.in: Booka Shade, The Bloody Beetroots. Fakty mówią same za siebie.