Beastie Boys – The Mix-Up

Beastie Boys to zespół-instytucja. Zaczynali prawie 30 lat temu jako dzieciaki z zamożnych żydowskich rodzin, którym zachciało się grać punk rocka. Dziś uważani są za pionierów hip-hopu i pierwszych białych wykonawców, którym udało się zaistnieć w zdominowanej przez czarnych subkulturze. Zasłużeni i poważani, są zarazem największymi dowcipnisiami w branży, lubującymi się w hedonizmie, parodii i szokowaniu. Nowojorscy prześmiewcy wydali właśnie swój siódmy studyjny krążek, na którym wyjątkowo uśmiechają się w sposób nie sarkastyczny, lecz sympatyczny.
„The Mix-Up” można postawić na jednej półce obok dokonań The Go! Team, The Avalanches, The Herbaliser, RJD2 oraz muzyki filmowej Lalo Schifrina. Sami autorzy, nawiązując do swoich korzeni, nazwali to „post-punkiem”. Niemal pozbawiona elektronicznych naleciałości wypadkowa funku, soulu, niepokojącego dubu i reggae, a nawet psychodelii typowej dla przełomu lat 60. i 70., stanowi rzecz doprawdy wybuchową. W dodatku jest całkowicie instrumentalna! Żadnych politycznych agitacji, żadnych płomiennych sprzeciwów wobec establishmentu, ani słowa o uwolnieniu Tybetu. Zero ideologii, a zamiast niej zabawa i radość z grania, słyszalna w każdym z dwunastu numerów. Niektóre brzmią, jakby były nagrywane „na setkę”, co wnosi ożywczy powiew świeżości. Niewiele ponad 40-minutowa całość jest bardzo równa, brak tu wypełniaczy czy utworów niedopracowanych. Wszystko urzeka swobodą, luzem i potężnym groovem. Znalazło się miejsce dla bardziej pochmurnych momentów (kapitalny „The Gala Event”), lecz większość jest skąpana w słońcu. Funkowy feeling porywa do niezobowiązującego bujania, a chwilami wręcz do ekstatycznego tańca. Podejrzewam, że premierowy materiał znakomicie wypada na żywo – Adam Horovitz (gitara), Adam Yauch (bas), Mike Diamond (bębny) oraz Money Mark (klawinet Hohnera, elektryczne pianino Rhodesa, klawisze Farfisa) nie po raz pierwszy udowadniają, że z instrumentami obchodzą się nie mniej sprawnie niż z samplerem.
Aby docenić „The Mix Up”, należy bezboleśnie zaakceptować fakt, że nie można być odkrywcą przez całe życie. Beastie Boys zdają się być świadomi, że najlepsze lata mają już za sobą. Niezachwiana pozycja i powszechna estyma pozwala im robić to, na co mają ochotę i nikt nie powinien mieć im tego za złe – nikomu nie muszą już nic udowadniać. Kto więc żyje przeszłością i oczekuje kolejnych przełomów, może się srogo zawieść na tej płycie. Dla słuchaczy pozbawionych uprzedzeń będzie to solidna porcja kapitalnej muzyki rozrywkowej.
2007