Radiohead – In Rainbows

Gdyby istniała nagroda w kategorii najrówniej grającej drużyny, właśnie Radiohead zgarnialiby kolejne statuetki. Ok, mogę dopatrywać się jakiejś zniżki formy na „Hail To The Thief”, ale tu znów od razu napadnie na mnie tysiąc osób, wedle których to właśnie „szóstka” jest jedną z najbardziej udanych płyt radiogłowych. Tymczasem mamy siódemkę, po czterech latach oczekiwań, po solowych wybrykach Yorkea, wreszcie ją mamy. Niespodziewanie, i – póki co – wyłącznie przez internet.
Kto by pomyślał, że Radiohead publikować będą w net-labelu? Jak bowiem inaczej nazwać całą tą „wydawniczą rewolucję”, o której z ekscytacją rozpisują się wszyscy i wszędzie? Nie dajmy się zwariować. Fakt wyłącznie internetowej, również darmowej dystrybucji „In Rainbows” jest nie tyle prztyczkiem w muzyczny przemysł, co swoistym „złożeniem broni”. Skoro i tak będzie wyciekać? Olejmy egzotycznych słuchaczy muzyki nieskompresowanej. Wypuścmy krążek w stratnej formie mp3, na pewno nie będziemy stratni. Kto chce CD – niech czeka. Inna sprawa, że to przecież Radiohead. Mając taką markę można sobe pozwolić na ekstrawagancje. Spójrzcie na Princea, który tegoroczną „Planet Earth” wydał w formie darmowego gadżetu, dołączonego do jednego z weekendowych magazynów. Żadnych więc rewolucji nie widzę – raczej ciekawostkę, chwyt pozwalający wydać dodatkowy milion egzemplarzy. Ba, pozwólmy sobie na złośliwość – czy dystrybucyjnym zamieszaniem zespół nie starał się ukryć muzycznej niemocy? Spójrzcie tylko jak długi akapit za nami. I ani słowa o samych dźwiękach.
Płyta „In Rainbows” wyceniana jest przez fanów średnio na trzy funty. Niewiele. Tymczasem już dawno zespół nie brzmiał tak świeżo. Thom Yorke i spółka dali sobie spokój z elektronicznymi eksperymentami, skupili się na samych kompozycjach, na tej włóczącej się melancholijnie gitarze, również na pojawiających się w odpowiednim miejscu i czasie smykach czy pianinie. „In Rainbows” jedynie na początku brzmi automatycznie, garażowo. Potem, z każdą minutą zespół nabiera ciepła, balansuje na granicy niebezpiecznej słodyczy, która jednak ani przez chwilę nie powoduje mdłości – również dzięki dobrze przemyślanej konstrukcji całego albumu. A perełki? Jest ich kilka – choćby przejmująca „Weird Fishes/Arpeggi”, w której zespół wzrusza w najprostszy sposób, bez udziału elektronicznego laboratorium. Dalej – „Reckoner”, z jedną z najbardziej poruszających harmonii w dziejach Radiohead. „House Of Cards” – bezpretensjonalne i piękne. „15 Step” – doskonały, poszatkowany „nowymi brzmieniami” opener. „Nude” – bujający, filmowy, z niepokojącą partią smyków w tle. Czy tego kawałka nie produkował aby Eno?
Komunikat dla wyznawców „Kid A” – tęczowa płyta nie jest dobra, ona jest bardzo dobra. Radiogłowi grają dalej, wciąż w pierwszej lidze. Są również sprytni – sprzedali miliony empetrójek, aby za kilka miesięcy sprzedać tyle samo płyt CD, które w końcu wylądować mają w sklepach – m.in. z nową okładką. Komunikat dla twórców: chcesz zarobić dwa razy na jednym albumie? Wznieć „dystrybucyjną rewolucję”.
2007