Prekursorzy mody na chicagowskie brzmienia powracają.
Od wydania swej debiutanckiej płyty przez Gigolo, niemiecki duet zdążył przemierzyć świat, występując w wielu znanych klubach, jak berliński Berghain, tokijski Womb, moskiewska Solyanka czy paryski Social. O jego umiejętności remikserskie upomnieli się również bardziej znani koledzy po fachu – Remute, Robert Owens, Billie Ray Martin czy Ellen Allien. I kiedy przyszedł czas opublikowania drugiego albumu Snuff Crew – ta ostatnia otworzyła przed muzykami podwoje swego BPitch Control.
„Behind The Masks” powstawało w zupełnie inny sposób niż debiutancki „Snuff Crew” czy opublikowany tylko w cyfrowym formacie „Jack 2”. Tym razem niemieccy producenci nie podchodzili do materii muzycznej, jak do tworzenia klubowego utworu, tylko zupełnie odwrotnie – niczym do pisania tradycyjnej piosenki. Nic więc dziwnego, że nowy album Snuff Crew jest nie tylko bardziej melodyjny i bogatszy brzmieniowo, ale również jest na nim miejsce na wokalnie wspierających duet mniej lub bardziej znanych gości.
Krążek otwiera wspomnienie chicagowskiego house’u z połowy lat 80. Uderzają stukające rytmy Rolanda TB-707, zbasowane klawisze wygrywają chwytliwą melodię, a w tle słychać nostalgiczne tchnienie syntezatorów rodem z new romantic („Lights”). Podobne brzmienia wracają potem w „Let Me Be The One”. Tym razem niemiecki duet zestawia ze sobą soniczne tony surowych klawiszy i emocjonalny wokal Hard Tona. Nie mniej dynamiczny charakter ma „Jack My Heart” – choć teraz w roli głównej pojawia się typowo chicagowska nawijka o mrocznym charakterze.
„New Life” odsłania zupełnie inne oblicze Snuff Crew. To przyjemny dla ucha amerykański house z przełomu lat 80. i 90., w którym jest miejsce na przebojowe piano w stylu italo oraz soulowy śpiew Rachel Row spod znaku Inner City. Jeszcze bardziej euforyczny charakter ma „Move Me” – przypominając matową partią syntezatorów słynny hymn z 1991 roku w wykonaniu Crystal Waters – „Gypsy Woman”. Wątki te kontynuuje „Tearing Me Away”, zgrabnie wpisując je w kontekst nowojorskiego disco. Łagodne tony fortepianu i miarowa pulsacja funkowego basu są tu bowiem podkładem do ekspresyjnej wokalizy Kim Ann Foxmann.
Kiedy rozbrzmiewa „Work It Out”, powracają dźwięki typowe dla „drugiego lata miłości” w 1987 roku. To klasyczny hip-house, w którym rave’owym efektom i hip-hopowym skreczom, osadzonym na tanecznym pulsie, towarzysza sample z Public Enemy („Bring Da Noise”!) i rymowanka Tyree Coopera. Wraz z „Bass!” przenosimy się kilka lat do przodu – bo napakowany acidowymi brzmieniami Rolanda TB-303 utwór, nieodparcie kojarzy się z legendarnym „Aceperience” duetu Hardfloor.
W „What Is Electro” niemiecki duet przypomina, jak naprawdę powinien brzmieć wymieniony w tytule gatunek – odwołując się do klasyki tego gatunku z Motor City w rodzaju Dopplereffekt czy Drexcyi. Na finał Snuff Crew znów wracają w „Joy Of Jelousy” do Chicago – ale w wolniejszym tempie, uspokajając nastrój nostalgicznymi syntezatorami, niosącymi zapadające w pamięć sample telewizyjnego kaznodziei, które już wcześniej słyszeliśmy chyba w jakimś nagrania w stylu EBM pod koniec lat 80. (to był Front 242 czy Borghesia?).
Muzycy ze Snuff Crew śmiało odkurzają dawne pomysły brzmieniowe sprzed ćwierć wieku – i trzeba przyznać, że robią to z prawdziwym wdziękiem. Momentami niebezpiecznie balansują wręcz na granicy plagiatu, ale ta ich bezczelność w żonglowaniu cytatami z klasyki rodem z Chicago, Detroit i Nowego Jorku, ma w sobie dużo z porywającej brawury. A co się kryje pod ich maskami? Oczywiście figlarne uśmieszki na żółtych buźkach.
BPitch Control 2013
😉
🙂