The Car Is On Fire – Ombarrops!

Nie do końca jasnym jest na jakiej zasadzie Myslovitz byli przez dłuższą chwilę polskim Radiohead. Być może naród był zwyczajnie do tyłu, jeśli chodzi o paralele. Teraz idzie nam lepiej: TCIOF to nie tylko polskie Tortoise, całe Elephant 6 i Phil Spector, ale także okazja do pochwalenia się ilością odszyfrowanych odniesień do innych zespołów, co najczęściej sprowadza się do wymienienia Stereolab. Dla niektórych każda ich płyta jest więc jak apokryf, jak sylwa. Tam jeden gra coś wzruszającego na pianinie, tam drugi jakby pijany, ale wszystko skądś, wiadomo: „melodia z Dismemberment Plan!”, a wokal nie zgadniecie z czego.

W porównaniu do „Lakes&Flames”, „Ombarrops!” wydaje się być pod tym względem bardziej spójne i równe, w zestawieniu z debiutem zaś – stosunkowo łagodne i o wiele mniej prostolinijne. Trudno powiedzieć, ile w tym zasługi ekstremalnie dyskretnego producenta, który, cytując jeden z wywiadów, „odzywał się jedynie proszony”. Dzięki czemuś jednak paleta barw skręciła odrobinę w stronę cieplejszych odmian indie, z uwzględnieniem Broken Social Scene, a szczególnie zarażonych atmosferą projektu solowych wystąpień jego filarów. Najpełniejszą realizację tych tendencji można znaleźć w jedynym na „Ombarrops!” w pełni znośnym utworze: miękkim, słodkim i przejrzystym „Usignoli Celesti”. Prawdziwa letnia piosenka, lekko Kobieca, trochę retro z syfonami i lodami w wafelku, odmalowująca kąpielisko, do którego drogę wskazuje symbol lazurowej fali na pordzewiałej blasze ledwo widocznej spod migotliwie opalizującego między liśćmi słonka. Do tego w liryku pada słowo „pinguini”, a rozczulają mnie pingwiny. Szkoda, że chwilami rezygnuje się tu z włoskiego na rzecz angielskiego, bo jednorazowy wyskok lingwistyczny jest prawdopodobnie najgorętszym elementem tego albumu.

Dlaczego widzę aż takie rzeczy, których streszczaniem trochę się ośmieszam, w tak niezobowiązującym kawałku jak „Usignoli Celesti”? Bo racjonalna lokata uczucia: idealizuję ten utwór jako jedyny w całości spełniający moje oczekiwania. Na przykład świetnie zapowiadające się, delikatnie narracyjne „Strawberries” zwyczajnie *zjebano* następującymi żenadami: a) ohydnie zaśpiewanym, upierdliwie powracającym „but its not what I wanna to tell you…”, b) wymuszonym, zapobiegawczym „szaleństwem” w roli outra. Brakuje też Dejnarowicza i nie wiem czy tylko przy mikrofonie (można zań zatęsknić słuchając wręcz fizycznie irytującego wokalu „Manuela”), bo chyba był to tam człowiek w ogóle od ekspresji, na co wskazywałaby obecna tendencja spadkowa w kwestii liryków (banalność „Lets Be Friends”, duh).

Drobne motywy tworzące komfort odsłuchu, na większości płyt w ogóle nie zauważalne, są kluczowe dla kogoś zamierzającego przedrzeć się przez całe „Ombarrops!”Poprawiają sytuację cztery ostatnie utwory, kojące trochę po przetrwaniu poprzednich dwudziestu minut. Szkoda, że nie instrumentalne („Baby, Baby” drugi faworyt – tu akurat nie tylko z powodu oszczędnego operowania wokalem). W „Swedish Samba, Swedish Love” – stosunkowo bezpretensjonalnym, energicznym, acz z nutką nostalgii gdzieś-jednak – udało się po części wyrazić marzenia o tym, jak powinny brzmieć takie wpadki jak nudny i obleśny kawałek tytułowy, ratowany tylko przez gościnny damski wokal (pod koniec już zresztą ośmieszony operową karykaturą, prawdopodobnie dla konsekwentnego podtrzymania dyskredytującego charakteru ogromnej większości wokali na płycie). O irytacji prokurowanej przez tę płytę świadczy właśnie fakt, że drobniutkie motywy tworzące jakikolwiek komfort odsłuchu, na większości płyt w ogóle przecież nie zauważalne!, dla człowieka zamierzającego przedrzeć się przez całe „Ombarrops!” są kluczowe. Umożliwiające w ogóle. Morał: wcześniej było ok, chociaż uwagę zwracał w głównej mierze potencjał, a nie całość materiału, teraz jest gorzej – jakby nagrywali bardzo zmęczeni ludzie z zamglonym wyczuciem tego, co robią.
Pomaton EMI, 2009