Ledwie minął rok od szóstej części serii Shotgun Wedding popełnionej wraz z Filastineem, a już płodny Clayton dostarcza kompilację dubplateów i oficjalnie wydanych numerów, których połączenie nierzadko zaskakuje.
Z kilku powodów chciałem się wypowiedzieć tutaj na temat tej płyty: po pierwsze – słucha się jej niczym autorskiego albumu, co w dobie djskiej nadprodukcji nie jest znowu takie oczywiste; po drugie – połowa utworów na Uproot nie była wcześniej publikowana; po trzecie – ta egzotyczna całość smakuje po prostu przewybornie.
Zgodnie z tytułem, następuje tu coś w rodzaju wykorzenienia i syntezy brzmień współczesnej miejskiej muzyki z różnych stron świata. Wspólnym mianownikiem kolejnych utworów pozostaje korzenny, nasycony dubem puls ragga, dancehall, grime. Jako że ostatnimi czasy dubstep stał się najbardziej progresywną bronią wielkomiejskiej partyzantki, całość podszyta jest charakterystycznym dla tego gatunku, ociężałym i zazwyczaj niepokojącym bitem.
Język angielski w zaśpiewach niepostrzeżenie przechodzi we francuski i arabski. Clayton zaś gładko prześlizguje się pomiędzy antyklubowymi basowymi bangerami a senną, głęboką kameralistyką. Wykorzystany w miksie ambientowy wtręt z płyty Plays Ekkeharda Ehlersa to chwila oddechu pomiędzy zmieniającymi się jak w kalejdoskopie tanecznymi utworami i doskonała puenta djskich możliwości Claytona czarującego słuchacza nie tyle techniką, co smakiem i subtelnością w łączeniu brzmień, które wcześniej w takiej konfiguracji trudno było sobie wyobrazić.
Bywa buntowniczo i agresywnie; można posłuchać opowieści o Brooklynie, po czym wtopić się w ekstatyczny bezmiar Bliskiego Wschodu. Pobrzmiewająca filmowo końcówka płyty jest bardziej ilustracyjna, hipnotycznie zapętlona i w pełni akustyczna. Uproot kończy się illbientowym breakbeatem będącym ,odległym echem brzmienia wytwórni Wordsound końca lat 90. 23 utwory, 23 możliwości lotu bez ruszania się z domowego fotela.
2008
