7 września rozpoczyna się cykl koncertów w ramach Strefy Monotype. To gratka dla tych, których kręcą muzyczne eksperymenty. Zobaczcie plan koncertów, poczytajcie o muzykach.
Strefa Monotype to cykl comiesięcznych, międzynarodowych koncertów organizowanych przez wytwórnię Monotype Records w ramach Programu Strefa, prowadzonego od kilkunastu lat przez Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie.
Jest to próba popularyzacji poszukujących gatunków muzyki i sztuki dźwięku, poprzez prezentację artystów z różnych biegunów tych zjawisk. Program koncertów obejmuje twórców uznanych oraz wykonawców nowych, nieznanych szerszej publiczności.
07.09.2012
[list]
- Raionbashi
- Lutto Lento
- Sleep Sessions
[/list]
Raionbashi – Daniel Löwenbrück
Niemiecki artysta performance i kompozytor muzyki na taśmę. Jego występy to konkretne, rytualistyczne i z natury terapeutyczne akcje, często graniczące z absurdem. Łączące taktykę europejskiej awangardy (Akcjonizm, Fluxus) ze współczesną akuzmatyką. Od końca lat dziewięćdziesiątych występuje w Schimpluch-Gruppe (razem z Rudolfem Eb.erem, Davem Phillipsem i Jokiem Lanzem), a także solo jako Raionbashi. Występował samodzielnie i na festiwalach w Nowym Yorku, Bordeaux, Paryżu, Moskwie, Mińsku, Oslo, Sztokholmie, Helsinkach, Tokio, Osace, Amsterdamie i wielu innych miastach na całym świecie.
Od 1994 roku prowadzi wytwórnię płytową Tochnit Aleph publikując muzykę konkretną, poezję dźwiękową. Współpracował z, i publikował takich artystów jak – między innymi – Herman Nitsch, Artur Żmijewski, Gerhard Ruhm, Hartmut Geerken, Wolf Vostell, Henri Chopin, Florian Hecker, Valeri Scherstjanoi, Toine Hovers.
Od 2008 roku Löwenbrück prowadzi w Berlinie galerię i sklep płytowy Rumpsti Pumsti (Musik).
Sleep Sessions (Kielce)
Cut-up harsh noise, aktywny od 2005 roku. Dzielił sceny z wykonawcami takimi jak Vilgoć, XV Parówek, Jesus is a Noise Commander, Zenial, Krew z Kontaktu, Maaaa! i inni. Właściciel mikro-wydawnictwa Somnolent Shelter Records w którym od 2008 r. ukazują się niskonakładowe albumy z muzyką eksperymentalną i noisową. http://sleepsessions.org
19.10.2012
[list]
- Michael Vorfeld
- Martin Brandlmayr
- Avabaf
[/list]
Michael Vorfeld
Oryginalny perkusista i artysta wizualny. Studiował sztukę i komunikację wizualną w Kassel. Jako członek powstałej w 1982 roku artystycznej grupy Heinrich Mucken, angażował się w wiele lokalnych projektów artystycznych. Poza muzyką improwizowaną w sferze jego zainteresowań leży również wykorzystanie światła w przestrzeni trójwymiarowej. Jego Light Bulb Music to oparty o kolorowe żarówki system-instrument sterowany elektrycznie, generujący muzykę opartą na dźwiękach rezonujących żarówek i przełączników. Mieszka i pracuje w Berlinie.
Martin Brandlmayr
Austriacki perkusista i kompozytor, muzyk elektroniczny. Wykorzystując w swojej pracy samplowanie w czasie rzeczywistym wypracował swój niepowtarzalny styl. Studiował perkusję na Wiedeńskim Uniwersytecie Muzyki i Sztuki Teatralnej. Występuje solo, a także z takimi zespołami jak Radian, Trapist, Polwechsel, Kapital Band i Autistic Daughters. Współpracował także z między innymi Burkhardem Beinsem, Tonym Buckiem, Johnem Butcherem, Dieb 13, Axelem Dörnerem, Christianem Fenneszem, Franz Hautzinger, Christofem Kurzmannem, Toshimaru Nakamurą, Andreą Neumann, Sachiko M, Stefanem Schneiderem, Burkhardem Stanglem, Davidem Sylvianem, Johnem Tilbury i Otomo Yoshihide.
AVABAF / Fryderyk Lisek
Artysta zajmujący się sztuką generatywną, sztuką oprogramowania i wideo. Działa również jako kompozytor muzyki elektronicznej, skupiony na badaniu fizycznych właściwości dźwięku. W swojej twórczości wykorzystuje narzędzia matematyczne i zaawansowane techniki programistyczne. W 2011 skończył studia licencjackie na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu [Katedra Intermediów, Wydział Komunikacji Multimedialnej]. Wspołpracował z netlabelem By?em Kobieta, gdzie wydał album Banda Szakali. Prezentował swoją twórczość audio-wizualną między innymi w galerii Leto w Warszawie, we wroclawskim BWA, w galerii ON w Poznaniu, w warszawskim MSN, w bydgoskiej AM, na obu edycjach Laboratorium we Wrocławiu i w berlińskiej galerii Able. www.naer.ovh.org
30.11.2012
[list]
- Kommissar Hjuler & Mama Baer
- The Complainer aka Wojciech Kucharczyk
- REVUE SVAZU CESKYCH ARCHITEKTU
[/list]
Kommissar Hjuler und Mama Baer
Niemieckie małżeństwo i jednocześnie duet Kommissar Hjuler und Mama Baer od roku 1999 operujący na obrzeżach sztuki dźwiękowej, członkowie ruchu NO!art. W swojej wytwórni Der Schöne Hjuler-Memorial-Fond wydali kilkadziesiąt CDR-ów, kaset i limitowanych longplayów, łączących nieokrzesaną poezję dźwiękową z chałupniczym Industrialem, w większości nagranych w domu przy użyciu kilku mikrofonów i magnetofonu. Wielu tym wydawnictwom towarzyszyły własnoręcznie wykonane asamblaże z drewnianych odpadków i fragmentów lalek.
Urok duetu, jako notorycznych outsiderów wzmacnia osobliwy charakter ich związku: Hjuler to poważny czterdziestotrzyletni policjant pracujący w swym rodzinnym Flensburgu, mieście na granicy z Danią, a Mama Baer młodsza od niego o 14 lat, to nieśmiała, eteryczna i tajemnicza osoba, rzadko wypowiadająca się publicznie. Poza działalnością wydawniczą znaczną część ich aktywności stanowią pozbawione tzw. dobrego smaku, utrzymane w estetyce absurdu performance. Współpracowali z wieloma artystami między innymi Thurstonem Moorem, czy Smegmą, jednak dopiero niedawno ich działania zyskały szerszy oddźwięk.
The Complainer aka Wojciech Kucharczyk
Wojciech Kucharczyk, znany też jako The Complainer – niepokorny muzyk, podróżnik i thesigner (nie mylić z „dizajner”). Działa aktywnie od wielu lat efektywnie łamiąc granice i podziały w sztuce, i tym podobnych. Ma na koncie kilkadziesiąt płyt, wiele wystaw, książki, albumy i mnóstwo zrealizowanych oraz niezrealizowanych projektów graficznych lub innych wizualnych. Znany jest w PL i w dalekich stronach – koncertował od Moskwy, Mińska i Tel Avivu przez Paryż i Londyn aż po Nowy Jork, Miami i Mexico City. Prace wystawiał w nie mniej relatywnie egzotycznych miejscach, nawet w Betlejem.
Mieszka w Skoczowie, małym mieście.
The Complainer, to najbardziej znany solowy projekt Wojciecha, momentami romansujący z popem, ale ostatnio zwrócony w stronę podstawowych form ekspresji. Zdarzają się różne sytuacje – od perkusyjnej improwizacji, przez elektroniczne tyrady po czytanie książek na głos. Po kilku latach działania zespołowego obecnie The Complainer, to ponownie projekt solowy.
Ma na koncie kilka różnorodnych płyt, z których najnowszy album „Saint Tinnitus Is My Leader” jest wejściem w nowy teren, mroczniejszy, bardziej zamyślony i niejednoznaczny, bardzo istotne są tutaj odnośniki do historii. Lecz na koncertach może zdarzyć się wszystko, nie mają one jednej odgórnie zaplanowanej formuły.
Revue svazu českých architektů
Projekt audio-wizualny w składzie: Hubert Wińczyk – generator akustyczny, Piotr Tkacz – gramofon+obiekty – Duet proponuje dźwięki inspirowane przedstawieniami architektury, konkretnie planami architektonicznymi. To, że pochodzą one z czasów socjalizmu, nie wynika z jakiejkolwiek nostalgii, chęci odwoływania się do ówczesnych idei.
Jest to raczej zasługą przypadku, który pozwala traktować ilustracje do pewnego stopnia jako przedmiot znaleziony. O tyle jednak, że w sytuacji występu część wizualna jest starannie dobrana i wcześniej ustalona. W odniesieniu do niej konstruujemy pewne ramowe założenia, w obrębie których mieszczą się tworzone dźwięki. Plany budynków są partyturami graficznymi jak i tematami do improwizacji muzycznej. Cały proces ma zatem na celu nie tylko konfrontowanie dwóch zmysłów (wzroku i słuchu), dwóch sztuk (architektury i muzyki), ale też dwóch modeli grania (kompozycji i improwizacji).
07.12.2012
[list]
- RLW / Johannes Frisch
- Komora A + Zale
- Jacek Staniszewski
[/list]
RLW / Johannes Frisch
RLW (Ralf Wehowski) – Ralf Wehowski urodził się w 1959 roku w Mainz. Rozpoczynał swoją karierę na scenie post-industrialnej, jednak jego muzyka jest rudna do sklasyfikowania. To co wyróżnia go spośród innych artystów, to technika oparta na złożonej, repetytywnej transformacji prostych motywów dźwiękowych. Pierwszych nagrań dokonał z postindustrialną grupą Permutative Distortion (zwaną później PD, a w końcu P16D4). W 1982 roku Wehowski wraz kolegami założył kolektyw Selektion, którego członkowie skupiali swoje zainteresowania na polu akustycznym i sztukach wizualnych.
Jego prace to między innymi „Acht” (1992) przykład autorskiego podejścia do muzyki elektronicznej i komputerowej, 14 (1992) zawierający niewydany materiał z ostatniej dekady. Albumy „Revu et Corrige” (Trente Oiseaux, 1995), „When Freezing Air Stings Like Ice I Shall Breathe Again” (Streamline, 1995), i mini-album „Nameless Victims” (Metamkine, 1996) wykorzystują technikę wymiany przez artystów materiału dźwiękowego i przetwarzania go. Ekstremalnym przykładem tego podejścia jest pięciopłytowy boks „Tulpas” (Selektion 1997), w rzeczywistości dźwiękowy esej na temat jego twórczości stworzony przez innych muzyków. „Pullover” (Table of the Elements, 1998), gdzie materiałem jest ludzki głos, „L’Oeil Retourne/Vier Vorspiele” (Selektion, 1998), z Walterm Marchettim, „Yang-Tul” (Anomalous, 1999) z Andrew Chalkiem, „Cases” (Selektion, 2001) z Kevinem Drummem, po prostu udoskonalają tę technikę przy pomocy komputerów.
Jacek Staniszewski (Facial Index)
Eksperymentujący muzyk elektroniczny, założyciel multimedialnego kolektywu oraz pisma internetowego Neurobot oraz CDR-owego wydawnictwa płytowego Polycephal. Krytyk muzyczny, dziennikarz piszący o kulturze, przede wszystkim o muzyce. Współpracował z takim artystami i projektami jak: Membrana (Kamil Antosiewicz), Mołr Drammaz, Maciek Sienkiewicz, Viön, Wolfram, Matthew Hutchinson, Ignaz Schick, Zbigniew Karkowski, Jean-Christophe Champs, Mathieu Werchowski, Perlonexex, Norbert Möslang, Alexei Borisov, Johannes Bergmark. Gra elektroniczną muzykę improwizowaną, często hałaśliwą, tworzoną przy użyciu gramofonu i sofware’u. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Johannes Frisch
Od lat siedemdziesiątych działa jako wykonawca, kompozytor i improwizator na polu muzyki współczesnej – od eksperymentalnego rocka, przez free jazz, po inne poszukujące gatunki. Na przestrzeni trzydziestu lat wykorzystując kontrabas, swój podstawowy instrument wypracował własny, indywidualny język. Współpracował z wieloma muzykami międzynarodowej sceny improwizowanej i eksperymentalnej, takimi jak Lol Coxhill, Maggie Nicols, Johannes Bauer, Le Quan Ninh, Paul Hubweber, Michael Vorfeld, Misha Feigin. Komponuje dla teatru, filmu i tańca: Kammerflimmer Kollektief; Home of the beast, z Peterem Hollingerem i Helmutem Bieler-Wendtem; Ensemble Sondarc, muzyka na sześć kontrabasów; rat’n’X; trio z Paulem Wirkusem i Mikołajem Trzaską.
Komora A + Zale
Komora A – W skład grupy wchodzą Dominik Kowalczyk (Wolfram), perkusista indie-rockowego Setting The Woods on Fire – Karol Koszniec i właściciel labelu Monotype Rec. – Jakub Mikołajczyk. Trójkę artystów łączy niewątpliwie pokrewna, choć nie identyczna wrażliwość brzmieniowa; w efekcie otrzymujemy improwizacje o gęstości i wewnętrznej dynamice dużo większej niż w solowych impresjach Wolframa. Uwagę zwraca przede wszystkim wysoka brzmieniowa entropia: skupione, surowe medytacje Kowalczyka zyskują kontrapunkt i zarazem dopełnienie w bardziej ekstrawertycznym i drapieżnym temperamencie pozostałych członków Komory A. http://www.myspace.com/komoraaa
Zale (Andrzej Załęski)
Współtwórca Komuny Otwock, współpracował z teatrem Gardzienice i Akademią Ruchu. Redaktor współtworzący program Alternativi w TVP. Redaktor „Anteny Krzyku”. Filmowiec (Seria filmów dokumentalnych dla Discovery Europe i TVP2), muzyk, perkusista – grał min. w Multicide, Mitch and Mitch, 3 Metry, Za Siódmą Górą. Współpracował min. z: Małymi Instrumentami, Jerzym Mazzollem, Andrzejem Przybielskim, Pavlem Fajtem, Praffdatą, Joe Giardullo, Eugenem Chadbournem, Charles’em Haywardem, Johnem Hegre, Tatsuya Yoshidą.
Od 1993 roku jest kuratorem programu Strefa w Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski w Warszawie, gdzie organizuje koncerty, pokazy filmowe, festiwale multimedialne etc.
Lutto Lento
Artysta dźwiękowy, didżej i założyciel kasetowej wytwórni Sangoplasmo records. W nagraniach najczęściej wykorzystuje techniki plądrofoniczne tworząc kolaże dźwiękowe oparte na przetworzonych nie do poznania kompozycjach innych artystów.
