Nowy album The Black Dog odsłania bardziej jasne i taneczne oblicze muzyki działającego już prawie ćwierć wieku projektu.
Obrodziło w tym sezonie nowymi nagraniami od formacji z Sheffield. Najpierw pojawił się niezwykle pomysłowy zestaw „The Return Ov Bleep”, a potem dwie części mrocznego i ciężkiego grania – „Darkhouse Vol. 1 & 2”. Podsumowaniem tych muzycznych żniw The Black Doga jest nowy album projektu. „Tranklements” to słowo używane w Sheffield dla określenia czyjejś kolekcji niezwykle dla niego cennych i ważnych przedmiotów. Tak jest i z materiałem na płycie – bo zamieszczone na niej nagrania nie są ze sobą jednoznacznie połączone i każde z nich stanowi indywidualną opowieść.
Zaczyna się w stylu retro – bo otwierający całość „Alien Boys” przypomina wczesne dokonania The Black Doga sprzed ponad dwudziestu lat, zgrabnie łącząc lekki breakbeat w podkładzie z acidowym loopem na pierwszym planie. Kontynuację tego wątku stanowi „Atavistic Resurgence” – mechaniczne electro rozegrane na miarowo tętniący bas i rozwibrowane akordy perlistych klawiszy. Podobna rytmika powraca dopiero później w „Pray Cash I” – wprowadzając ze sobą świdrujące syntezatory i kosmiczne efekty.
Do klasyki house’u rodem z Chicago angielscy producenci odwołują się w dynamicznym „Cult Mentality” – efektownie wpisując zwalisty pochód rave’owego basu w szurające bity o garage’wym tonie. „Hymn For SoYo” to również house – ale bardziej w detroitowym stylu. Decydują o tym przede wszystkim siarczyste uderzenia sonicznych akordów, oplecione pohukującymi dźwiękami rodem z klasyki kina sci-fi.
Galopujące techno w stylu wczesnych lat 90. uderza dopiero w „Pray Crash II” – a masywnym bitom towarzyszy tu huraganowy bas i rozwibrowane pasaże syntezatorów. Prawdziwie przebojowy potencjał ma „First Cut” – bo tym razem Anglicy sięgają po precyzyjnie wyważony tech-house, stawiając z jednej strony na przestrzenny aranż, a z drugiej – na wyrazistą melodię. Pomiędzy tymi klubowymi killerami znajduje się miejsce na eksperyment – to chmurny „Internal Collapse”, ciekawie kontrastujący abstrakcyjne rytmy z ambientowym tłem.
Finał albumu należy do dubstepu – który brytyjscy producenci modelują oczywiście na własny sposób. „Death Bingo” uderza co prawda ciężkimi bitami i warczącym basem, ale kontrapunktem dla tych agresywnych dźwięków jest oniryczna partia kosmicznych syntezatorów. Szybszy puls ma „Mind Object” – o jego brzmieniu decydują jednak kolejne fale perlistych klawiszy o melodyjnym charakterze. A na sam koniec – skoncentrowana na tajemniczej melodii „Spatchka”, która brzmi niczym motyw przewodni z jakiegoś dawnego thrillera z lat 60. czy 70.
Chociaż tym razem producenci z Sheffield zrezygnowali z concept-albumu, to i tak poszczególne nagrania połączone są ze sobą w jedną całość za pomocą dźwiękowych miniatur – głosów i odgłosów – nadających całości jeszcze bardziej intrygujący ton. Nie ma dwóch zdań – „Tranklements” potwierdza, że mimo ćwierć wieku obecności na elektronicznej scenie, The Black Dog nadal są jednymi z najciekawszych twórców nowych brzmień.
Dust Science 2013
Zamówione 😀
Re-we-la-cja! Po kiepskawym „Liber Dogma” panowie z The Black Dog zrehabilitowali się, wypuszczając kawał potężnego muzycznego ładunku wybuchowego. Z głośników bucha fala uderzeniowa, aż ściany się trzęsą, a mnie nosi z czystej, nieposkromionej radości. Takiego The Black Dog mi brakowało.