Nine Inch Nails – Hesitation Marks

List do Trenta Reznora

Drogi T.,

ponieważ znamy się dobrze już ponad 15 lat – no, przynajmniej ja znam Ciebie, a raczej Twoją twórczość – czuję, że muszę być szczery. Wybacz ten poufały ton, ale chłopie, co się z Tobą stało? Jeszcze niedawno byłeś nieomal bogiem. Zaczynałeś jako cieć w jakimś zapyziałym studiu w Cleveland, gdzie po godzinach nagrałeś Pretty Hate Machine, podpisując je doskonałą, nośną nazwą: Nine Inch Nails. Kilka lat później miałeś już opinię geniusza, a na koncie, oprócz paru milionów, nagrodę Grammy, okrzyknięty majstersztykiem album The Downward Spiral, legendarny „błotny” występ na festiwalu Woodstock ’94, muzykę do kultowej gry Quake i współpracę z najlepszymi: Coilem, Aphex Twinem i Garym Numanem. Stone i Lynch zabiegali o to, żebyś wyprodukował soundtracki do ich osławionych filmów, Natural Born Killers i Lost Highway. Twój osobisty bożek, David Bowie, zaprosił Cię na wspólną trasę koncertową! Czy można wyobrazić sobie większą nobilitację? Byłeś na samym szczycie.

http://www.youtube.com/watch?v=c7_Te7iDojA

Po wydaniu The Fragile w 1999 roku – w mojej opinii Twojego opus magnum – zamilkłeś na sześć długich lat. W tym czasie trochę o Tobie zapomniałem, skupiając się na zupełnie innej muzyce. Kiedy wróciłeś z płytą With Teeth, straciłem wszelką ochotę, by cokolwiek sobie przypominać. Trudno było mi uwierzyć, że ktoś taki jak Ty, nagrywa tak kiepski album. Jeszcze gorzej było w 2007 roku, kiedy wydałeś Year Zero. Koncept, owszem, wydawał się intrygujący. Ale muzyka… obiecałem Ci szczerość, więc napiszę to wprost – osiągnąłeś skaliste dno własnych możliwości. Na szczęście odbiłeś się od niego na ambientowej płycie Ghosts I-IV, po czym znów zacząłeś pikować w dół, wydając tragiczny The Slip, chyba największą porażkę w całej karierze. Zrehabilitowałeś się świetnym soundtrackiem do The Social Network Finchera. No, ale miałeś też pomocnika w postaci Atticusa Rossa. Swoją drogą, przekaż mu, proszę, serdeczne pozdrowienia.

Tak czy inaczej, mimo kilku wpadek, wróciłeś na wyżyny. I co zrobiłeś? Zawiesiłeś działalność Gwoździ. Może nie był to taki zły pomysł, biorąc pod uwagę ostatnie, kiepskie płyty firmowane tą nazwą, oraz coraz większe sukcesy na polu muzyki filmowej. Tym bardziej zastanawia mnie, po co nagrałeś nowy album jako NIN. Co chcesz udowodnić? I komu? Przecież już nie musisz. Próbując odcinać kupony, zamieniasz się w swoją własną karykaturę. Mam uwierzyć, że prawie 50-letni facet nadal ma rozterki typowe dla okresu młodzieńczego buntu? Wszak wszyscy wiemy, że jesteś dziś statecznym biznesmenem. Albo więc zatrzymałeś się w emocjonalnym rozwoju przed trzydziestu laty, albo po prostu perfidnie udajesz. A ponieważ sprawiasz wrażenie łebskiego faceta, może nawet trochę wyrachowanego, obstawiam to drugie. No bo jak inaczej wytłumaczyć teksty typu „Hey! Everything is not okay, we lost too much along the way, the passengers are out today, it looks as though they are here to stay”? W jednym muszę się z Tobą zgodzić – rzeczywiście, nic nie jest w porządku na Hesitation Marks.

Pal licho teksty, może napisałeś je dawno temu i postanowiłeś wykorzystać po latach, może napisał je Twój nastoletni siostrzeniec, a może po prostu skleiłeś fragmenty swoich starych utworów w przypadkowej kolejności na wzór burroughsowskiej techniki cut-up. Podobnie chyba postąpiłeś z muzyką, zresztą pod tym względem na nowej płycie jest jeszcze gorzej. Zrób coś dla mnie i przede wszystkim dla siebie – porównaj, jak komponowałeś kiedyś:

a jak robisz to teraz:

Przecież ten drugi kawałek reprezentuje wszystko, czemu niegdyś tak stanowczo się sprzeciwiałeś: jest plastikowy, zachowawczy i brzmi, jakby był obliczony na emisję w radiu podczas największej słuchalności. I pomyśleć, że kiedyś zdejmowali Twoje wideoklipy z ramówki, bo były zbyt obrazoburcze, a obrońcy moralności załamywali ręce nad tekstem Closer z niesławną linijką „I wanna fuck you like an animal”… Próżno szukać podobnych momentów na Hesitation Marks. Nie ma na tej płycie nic, co dorównywałoby Twoim poprzednim dokonaniom. Można by to jeszcze zrozumieć, wszak trudno oczekiwać, że zawsze będziesz poruszał i szokował, o wydawaniu arcydzieł nie wspominając. Czy to jednak oznacza, że trzeba się kompromitować fatalnymi piosenkami, płaską produkcją i tekstami na poziomie przewrażliwionego gimnazjalisty?

Wszystko, co umieściłeś na nowej płycie, słyszałem już dziesiątki razy w ciekawszych wersjach. Jestem pewien, że wiesz, o co mi chodzi, zwłaszcza, że sam śpiewasz w Copy of A, że wszystko już było, a Ty jesteś kopią kopii kopii. Albo stosujesz tanią autoironię, aby zawczasu odeprzeć zarzuty, że nowa płyta będzie porównywana do swoich wielkich poprzedników, albo zdajesz sobie sprawę ze swojej sytuacji. Ale skoro jesteś jej świadom, po co brniesz w nią jeszcze głębiej? Doprawdy, Trent, są lepsze preteksty, żeby wyruszyć w trasę koncertową. Nowych fanów raczej nie pozyskasz, na dodatek możesz zacząć tracić starych.

Kończę już, bo makaron mi się przypala. Bądź zdrów i ogarnij się, proszę.

Z poważaniem,
M.