Groteskowy i szybki rytm zastąpiony ambientowym brzmieniem.
Spoglądając na dotychczasowy, wydawniczy dorobek Richarda D. Jamesa, bez większego trudu możemy przypomnieć sobie całe mnóstwo niejasnych i intrygujących sytuacji związanych z kolejnymi premierami jego albumów. Najczęściej u podstawy całej sytuacji leży świadomie kreowane zaskoczenie i zdawkowe cedzenie informacji lub też ich całkowity brak. Po tym jak trzynastoletnie milczenie artysty przerwane zostało dosłownie z dnia na dzień w roku 2014 – premierą albumu „Syro” – tak niemniej zaskakującą, była decyzja o publikacji w serwisie Soundcloud, blisko trzystu wcześniej niepublikowanych kompozycji. W tej materii wszystko pozostaje więc w normie – „Cheetah” pojawia się na Świecie bardzo niespodziewanie, bez wcześniejszych zapowiedzi i przy wsparciu ulotkowego marketingu, który trafił do wielu adresatów w postaci wtórni płytowych. Sama treść przesłanego ogłoszenia wskazywała, czy też sugerowała, że pod nazwą „Cheetah” kryje się model nowego syntezatora. Trzeba przyznać, że to dość oryginalny ale i kuriozalny pomysł.
Niemniej zaskakujące jest to, co słyszymy w głośnikach po podpaleniu nowego krążka Aphex Twina. Tempa zdecydowanie wolniejsze w porównaniu do wszystkich ostatnich wydawnictw, brzmienie okiełznane i miękko muskające naszą skórę, kiedy potencjometr z głośnością odkręcimy troszkę mocniej i zbliżymy się do zestawu grającego. Jest więc prościej, ale czy to oznacza spadek formy? Nic bardziej mylnego. Rytmiczna zręczność, do której artysta zdążył nas przyzwyczaić, wciąż pozostaje niezachwiana. Różnica polega na tym, że tym razem najbardziej efektowna gra toczy się poza głównym nurtem rytmu, jest przeniesiona do sfery ozdobników i barw.
Brzmienie zyskało tu jeden z najwyższych współczynników lepkości, wsłuchując się w kompozycję zamykającą minialbum – „2X202-ST5”, dosłownie możemy poczuć się otoczeni i wchłonięci przez dźwięk. Tym sposobem Aphex Twin zbliżył się do legendarnych osiągnięć z albumu „Selected Ambient Works 85-92”. Nie zawahał się także przed umieszczeniem wśród nowych kompozycji, dwóch czysto ambientowych miniatur („CHEETA1b ms800” oraz „CHEETA2 ms800”). Najbardziej spragnieni tak ciepłego i stonowanego brzmienia będą w pełni usatysfakcjonowani. Spojrzenie na mijający bieg historii możemy obserwować także na innych polach. Okładka albumu w wyrazistym kolorze i neonowym stylu, przypomina barwne etykiety produktów spożywczych z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Sam tytuł EPki i części zawartych na niej utworów, to sposób na upamiętnienie syntezatora – Cheetah MS800, maszyny która nigdy nie zyskała szczególnej popularności, a po którą przewrotnie postanowił sięgnąć irlandzki producent.
W sferze domysłów pozostawić możemy okres powstania nowego materiału. Dwie z zawartych tu kompozycji pojawiły się we wspomnianym soundcloudowym wyrzucie, który miał miejsce jakiś czas temu. Nazwy utworów zostały lekko zmodyfikowane, a samo brzmienie poddane obróbce i znacząco stonowane. Czy kompozycje te zbierane były przez ponad dekadę milczenia, czy powstały niedawno? Czego jeszcze możemy spodziewać się w najbliższym czasie, to z pewnością wielka niewiadoma. Miejmy jednak nadzieję, że archiwa Aphex Twina otworzyły się na dobre i wkrótce znów będziemy mogli cieszyć się ich zawartością.
08.07.2016 | Warp
