Wszyscy umrzemy!
Pod takim, jakże optymistycznym, hasłem zespół Nagrobki odbył trasę koncertową związaną z albumem „Granit”. Tym, którym umknęło, przypomnę, że jest to zespół, który kurczowo trzyma się tematu śmierci, a więc idealna ścieżka dźwiękowa do 1 Listopada. Nie zawsze temat traktują na serio i nie zawsze szablonowo, ale zawsze w sposób wart uwagi. Powodem, dla którego tym razem skierować ku nim uszy warto, jest muzyka do spektaklu „Słowo o Jakóbie Szeli” według Bruno Jasieńskiego. Album nie będący albumem (o czym za chwilę) nosi tytuł „Portret Trumienny”.
Jak zapewnia sam zespół to nie jest album regularny, a pliki umieszczone na Bandcampie są ripem z płyty winylowej. Mnie to nie odstrasza, a wręcz przeciwnie, bo słychać wyraźnie (nie aż tak, bo jakość średnia), że zespół potrafi rozwinąć kompozycyjne skrzydła. Świetny jest otwierający „Enter” oraz „Eskalacja Smutku w e-moll os.2”. Prawdziwym rarytasem dla mnie jest siedmiominutowy „The Enternal Fire”. „Portret Trumienny” stanowi dowód na niemały potencjał, który w zespole drzemie.
Pozostaje pytanie czy śmierć da się jeszcze jakoś wyeksploatować muzycznie. Tu z pomocą przychodzi profesor antropologii Anna E. Kubiak w rozmowie z Juliuszem Ćwieluchem („Polityka” numer 44/2018 „Pogrzebane obrzędy”), w której przytacza dawne zwyczaje pogrzebowe: „Nasi pradziadkowie potrafili na pogrzebie gorzko płakać, ale i głośno się śmiać, i śpiewać pieśni ludowe pełne frywolnego humoru. […] były zarówno pieśni religijne, jak i ludowe przyśpiewki. Czasem dosadne i rubaszne. Grało się w karty. Zdarzało się, że trupa ciągnęło się za palec albo robiło jakieś drobne psikusy.”. Inspiracji na pewno więc nie zabraknie.
