Łabędzi śpiew mistrzów industrialnego funku.
Brytyjska grupa Hula zdobyła w połowie lat 80. opinię jednej z najciekawszych formacji syntetyzujących funkowe rytmy z industrialnymi brzmieniami. Choć inspiracją były dla niej bez wątpienia inne formacje z Sheffield – Cabaret Voltaire i Clock DVA – to udało jej się stworzyć własną wersję tego gatunku. Szczytowym osiągnięciem Huli okazał się album „Murmur” z 1984 roku, którego rozedrgany puls idealnie wpisał się w chmurny klimat thatcherowskiej Anglii tamtej dekady.
Po wydaniu tegoż krążka, grupa skłoniła się ku bardziej eksperymentalnym brzmieniom – tak powstała płyta „Shadowland”, na której zespół zaproponował podszyty industrialem ambient. Hula zawsze świetnie sprawdzała się na żywo – dlatego zdecydowała się na nagranie i wydanie płyty live – „1000 Hours”. Kulminacją kariery zespołu okazał się kolejny krążek, nad którym pracowali najbardziej progresywni pod koniec lat 80. producenci: Daniel Miller, Robert Gordon, John Fryer i Paul Kendall.
Materiał z „Voice” rzeczywiście objawił nowe oblicze Huli: bardziej wypolerowane, oczyszczone z industrialnych brudów, melodyjne w warstwie wokalnej i podporządkowane tanecznemu pulsowi. Mamy tu przede wszystkim modny w tamtym czasie electro-funk („Cut Me Loose”, „Poison” czy „Torn Silk”), ale też coś na kształt alternatywnego popu („See You Tomorrow”). Czasem muzyka Huli uderza plemiennymi bębnami („Bush#4”), a kiedy indziej – wywołuje ciarki niepokojącą elektroniką („Seven Sleepers”).
Nagrania z „Voice” były grane w alternatywnych klubach pod koniec lat 80. – nic więc dziwnego, że o muzykę zespołu z Sheffield upomniała się amerykańska wytwórnia Waxt Trax!, specjalizująca się w tamtym czasie w tanecznym industrialu i EBM. Hula nagrała dla niej jeden singiel w 1988 roku – „VC1” – a potem poszła w rozsypkę. Dziś płyty formacji powracają do nas na kompaktach wydanych nakładem wytwórni Klanggalerie – również i łabędzi śpiew Anglików – „Voice”.
Klangalerie 2019
