Andrew Pekler – Cue

Nowa płyta Andrew Peklera może być świetnym przykładem na to, jak bardzo charakterystyczna i inspirująca jest niemiecka elektronika. Wychowany w Kalifornii multiinstrumentalista swoje pierwsze solowe nagrania wydawał nakładem właśnie niemieckich wytwórni, tu również przeniósł się na stałe, przesiąkając twórczym klimatem elektronicznej sceny. Co ciekawe, album „Cue” wyjątkowo wydany został przez chicagowskie Kranky, lecz nawet to nie zmieniło charakteru znajdującej się na krążku muzyki.
Dziś trudno uwierzyć, że Pekler wychowywał się za oceanem. Jego miejsce i rola na elektronicznej niemieckiej scenie wydaje się wyjątkowo naturalna, niemal oczywista. Co więcej, twórczość tego artysty znakomicie komponuje się z dokonaniami śmietanki współczesnej niemieckiej elektroniki – wpływ i relacje choćby z Janem Jelinkiem, Hanno Leichtmannem czy To Rococo Rot zdają się mieć tutaj ogromne znaczenie. Pekler jest więc jednym z ważniejszych przedstawicieli środowiska, które od lat nieustannie na siebie wpływa i inspiruje – na „Cue” odnajdziemy echa twórczości zarówno wymienionych nowych twórców, jak i kraut-rockowej niemieckiej tradycji. Sporo tu psychodelicznego transu, eksperymentów z brzmieniem, jednocześnie również bardzo typowej dla całego „ruchu” kompozycyjnej lekkości. Pekler raczy nas zwiewnymi, ocierającymi się o inftantylność melodiami, konsekwentnie doprawianymi jednak sporym ładunkiem eksperymentu. Wszystko to sprawia, że „Cue” mile ciągnie za sobą, nie przytłacza, trzyma dystans. Tworzy atmosferę pełną mikro-dźwięków, ciepłą, momentami wyjątkowo przyjemną. Brak tu zapowiadanej przed premierą muzycznej bezwzględności – i chyba dobrze. Pekler po mistrzowsku balansuje między elektronicznym popem i udanym eksperymentem. Klasa.
Po znakomitym krążku projektu Strategy label Kranky proponuje całkiem wierny raport z dorobku współczesnej niemieckiej elektroniki. Raportującym jest Andrew Pekler, który umiejętnie stara się zainteresować tym, co aktualnie dzieje się w Berlinie. „Cue” jest więc bardzo dobrym wstępem do twórczości Wirkusa, braci Lippok czy Stefana Schneidera. To może być początek wielkiej fascynacji.
2007