No i kolejne dziwactwo z wytwórni Tomlab. Ale jakże urocze! Niobe aka Yvonne Cornelius objawiła się nam w tym roku swoim najjaśniejszym w karierze albumem. Co poniektórzy pamiętają ją zapewne z wokalnego wsparcia Mouse On Mars na ich Radical Connector, jakkolwiek po raz pierwszy świat usłyszał o niej już przed pięcioma laty za sprawą płyty Radioersatz, a koloński Sonig wydał dwa kolejne albumy wokalistki TseTse i Voodoolooba, które co prawda nie wywindowały jej na komercyjne szczyty, za to bez wątpienia wywarły wrażenie na poszukujących konsumentach pop awangardy.
Najnowsze wydawnictwo White Hats może niejednemu pismakowi spędzić sen z powiek. Jak tu bowiem opisać ten niesamowicie surrealistyczny klimat panujący od pierwszej do ostatniej minuty płyty? Jak w formie lakonicznej objaśnić całe bogactwo stylistycznych odniesień? Głos Niobe w kilku numerach edytowany jest polifonicznie w różnych tonacjach, co sprawia, że Yvonne brzmi jak po kilku głębszych. Nie jest to bynajmniej wada, lecz jeden z elementów celowej karykaturalizacji estetyki avant pop, w jakiej porusza sie artystka. Zgodnie z postmodernistycznymi kanonami tej odmiany pop music, Niobe wybitnie dobre melodie opakowuje w kolorowe aranżacje, prowadząc słuchacza od jednego do drugiego bieguna muzyki rozrywkowej. Tropicalia, minimal music, folk, ścieżki dźwiękowe do nieistniejących filmów, funk, a na dokładkę rewelacyjne połączenie Sister Sledge i Mouse On Mars – niby wszystko już było, ale tym razem mikstura została przyrządzona wybitnie i w proporcjach wcześniej nieznanych. W ciekawej barwie głosu Niobe pobrzmiewa czasem jakaś nuta Karen Carpenter, to znów niczym Marianne Faithful głos ten łamie się, zapadając w kokainową otchłań. Zawsze jednak pozostaje przepełniony jakimś zadumaniem i melancholią, stąd płytę White Hats polecam jako ozdobę mglistych jesiennych spacerów i wieczorów spędzonych z dala od ludzi. Szlachetna w swej prostocie, daleka od dosłowności rzecz, zrealizowana najprostszymi środkami. Brawo.
2006
