Szefowie wytwórni Monkeytown znów postawili na grupę, która łączy artystyczne ambicje z komercyjnym potencjałem.
Matt Benyayer, Thomas Edwards i Carlo Anderson poznali się w college’u. I szybko połączyła ich miłość do muzyki z lat 90. – klasycznego breakbeatu, który w ostatnich latach został niespodziewanie rewitalizowany na fali powodzenia bass music. Nic więc dziwnego, że założyli własny zespół – i niebawem stali się jedną z sensacji londyńskiej sceny klubowej, nagrywając kolejne single dla Black Acre, Tectonic i Monkeytown.
Debiutancki album Dark Sky lokuje się jednak nieco z boku tych tanecznych produkcji, z jakich do tej pory dało się nam poznać trzech Anglików. To zdecydowanie zestaw do słuchania – choć oczywiście niepozbawiony klubowej energii. Tę ostatnią znajdujemy przede wszystkim w utworach instrumentalnych – takich, jak otwierający całość „Imagin”, wprowadzający na płytę latynoski puls „Voyages”, czy uwodzący arabską melodyką „Manuka”.
Brytyjczycy raczej stronią od prostej rytmiki typowej dla house’u i techno – pozwalając sobie jedynie w dwóch utworach poflirtować z tymi stylistykami. „Odyssey” jest osadzony na miarowej pulsacji – lecz uzupełniające go klawisze w stylu lat 80. nadają mu niemal synth-popowy sznyt. Podobnie dzieje się w finałowym „Purple Clouds” – ponieważ rozbrzmiewa w nim eteryczny śpiew Cornelii.
Udzielająca się na stałe w formacji Portico Quartet wokalistka ozdabia swym głosem jeszcze kilka innych kompozycji. To już typowe piosenki o elektronicznym brzmieniu – energetyczny „Lucid”, rozbudowany „Vivid” i nastrojowy „Nothing Changes”. I to w nich najwyraźniej słychać echa muzyki lat 90. – zarówno tanecznych hiciorów Spillera, jak i tęsknych elegii Portishead.
W dwóch kompozycjach pojawia się męski głos o soulowej barwie. „Silent Fall” ma co prawda UK garage’ową rytmikę – ale ten charakterystyczny śpiew dodaje mu nieco poważniejszego tonu. Echa dokonań Jamesa Blake’a czy Jamiego Woona odżywają z kolei w „Rainkist”. To uwodzicielskie R&B o zbasowanej rytmice, w której jest miejsce zarówno na romantyczny nastrój, jak i na klubową energię.
Dziesięć premierowych piosenek z „Imagin” nie trwa długo, a ich kunsztowna konstrukcja sprawia, że poświęcony im czas mija przyjemnie. Panowie z Modeselektora znowu postawili na zespół, który godzi komercyjne ciągoty z artystycznymi ambicjami. Kto wie – może Dark Sky zagrozi nawet kiedyś swym kolegom z Disclosure?
Monkeytown 2014
