Amon Tobin – bricolage

musiałby nastąpić jakiś poważny przewrót w muzyce, aby amon tobin stracił swoją utartą pozycję evergreena na scenie poszukujących, idm-pochodnych brzmień. od czasu właśnie debiutanckiego „bricolage” jego recepta na udaną muzykę nie zmienia się – po prostu dużo wszystkiego. a wszystko to znaczy jazz i bossa nova w samplach, drillnbass i trip-hop w automatach perkusyjnych, a także pompatyczny, zielonkawy turntablizm, który od bodaj siedmiu lat regularnie dostarcza słuchaczom niezapomnianych przeżyć. amon tobin jest muzykiem niezwykle równym, przeto wszelkie różnice poziomowe pomiędzy jego albumami należy odmierzać w promilach; „bricolage” w 1997 wywarło na słuchaczach podobne wrażenie, co „supermodified” trzy lata później. w moim odczuciu wzajemna konfrontacja tych płyt może wykazać pewne nieznaczne zardzewienia debiutu tobina (wcześniej był cujo, ale to inna bajka), lecz to zostawiam detalistom. grunt, że od „bricolage” zaczął się amon tobin, którego skondensowany sampling trwale już zaznaczył się w historii muzy najnowszej. przy okazji polecam zawarty właśnie tu utwór „one day in my garden” i jego wywrotowe latynoskie machinacje
1997