Muse – Opener Festival 2007

Już od dawna polscy fani zabiegali o sprowadzenie Musedo Polski, organizowali różnego rodzaju ankiety i głosowania, naciski na organizatorów itp. Autokarowe wyjazdy na koncerty za granicę są, wiadomo, zbyt drogie. I oto doczekaliśmy się! Już od dawna polscy fani zabiegali o sprowadzenie Muse do Polski, organizowali różnego rodzaju ankiety i głosowania, naciski na organizatorów itp. Autokarowe wyjazdy na koncerty za granicę są, wiadomo, zbyt drogie. I oto doczekaliśmy się! 30 czerwca, o godzinie 23.00 organizator Heineken Open’er Festiwal Mikołaj Ziółkowski krótko i bezpretensjonalnie zapowiedział: „Proszę Państwa dziś Muse o 1.00, a za chwilę długo oczekiwani Beastie Boys. Zapraszam”.

„Bestialskimi chłopcami” nigdy specjalnie się nie interesowałam, ale twardo stałam blisko sceny, by na Muse móc być przy samej barierce. Wspomnę tylko krótko, że już po chwili od rozpoczęcia koncertu Beastie Boys wiedziałam, że oto przybyła mi kolejna muzyczna fascynacja. Mike i Adam nie tylko przekomarzali się sympatycznie ze sobą, ale również świetnie potrafili nawiązać kontakt z publicznością. Patrzyliśmy na mnóstwo komiksowych póz całej grupy muzyków z Nowego Yorku, na Adama Horovitza wielokrotnie pozującego na Charlie Chaplina, w końcu zaś na fantastyczny show. W pewnym momencie, gdy Adam wyszedł na scenę z plastikowym kubkiem, publiczność spontanicznie zaczęła skandować: „na zdrowie!”. Gdy przetłumaczono mu to zdanie powiedział: „Kochamy was bardziej niż możecie przypuszczać”, obaj podziękowali i wznieśli toast za wszystkich. Mniej więcej w tym momencie pojawił się z boku sceny Dom Howard – perkusista Muse, który najpierw przyglądał się, a potem dobrze bawił już do końca występu Beastie Boys.

Po zakończeniu show przerwa trwała dokładnie tyle czasu, ile zajęło mi przepchanie się z bocznej części widowni do bardziej centralnego miejsca przed sceną, tuż przy samej barierce. Po drodze musiałam pokonać pięć rzędów ściśle upakowanych ludźmi stojącymi pod barierką. Kiedy nie mogłam pchać się sama, bo nie dałoby się już igły wcisnąć, to prosiłam kogoś, by mnie po prostu popchnął. Na scenie zgasły wszystkie światła, tłum zaczął piszczeć, rozbrzmiało „Take a Bow„, nogi się pode mną ugięły, byłam tak blisko…Potem była „Histeria” adekwatnie do oszalałego z radości tłumu (ze mną na czele), i już od pierwszych taktów aż do końca. Po rockandrollowym czadzie nowojorczyków Matt zdecydował się na repertuar mocno gitarowy, przy fortepianie pojawił się zaledwie bodaj cztery razy przy: „Feeling Good„, „Appocalypse Please„, „Butterflies and Hurricanes” i „New Born„.

Mój ulubiony kawałek – „Plug in Baby” zabrzmiał jako przedostatni. Tuż przed zejściem ze sceny Dominic rzucił swoje pałeczki w tłum fanów. Na koncercie w Berlinie, w październiku 2006 roku w Arenie Treptow już chwilę po rozpoczęciu było dla mnie jasne, że nawet przy beznadziejnej akustyce, na wysypisku śmieci, w pudełku od zapałek czy w ulewie i zamieci śnieżnej Muse wypada genialnie. Nic już nie będę wspominać o tekstach, bardzo wysokim i wyrównanym poziomie wszystkich płyt (nie mają słabszej płyty), uroku osobistym i ekstrawagancji muzyków. Wszystkie te czynniki zadecydowały, że oto 30 lipca 2007 roku mieliśmy okazję zobaczyć na żywo po raz pierwszy w Polsce „the best fu-ing trio in the world”. Szyja bolała mnie jeszcze dwa dni, a sińce na rękach (od barierki) – do tej pory.