U-ziq – Duntisbourne Abbots Soulmate Devastation Technique

O Mikeu Paradinasie napisano chyba już wszystko. Założyciel wytwórni Planet Mu, znany między innymi jako Jake Slazenger, Kid Spatula, Tusken Raiders, Gary Moscheles, Diesel M i najbardziej rozpoznawalny µ-Ziq… Pod każdym z tych aliasów na przestrzeni dwóch dekad z zapałem eksplorował rozmaite rejony, będąc współtwórcą świeżych prądów w elektronice. Dziś jego nazwisko jest wymieniane jednym tchem obok najbardziej zasłużonych twórców – to wszystko to nie tyle „true”, co truizm. Jak jednak radzi sobie pionier w czasach postmodernizmu?
U-ziq – „Duntisbourne Abbots”

Ubiegłoroczny „Duntisbourne Abbots Soulmate Devastation Technique” zapewne podzieli (podzielił?) słuchaczy zadających sobie podobne pytanie. Jedni stwierdzą, że płyta potwierdza wysoką formę artysty i jego erudycję, zaś inni oznajmią, że to zaledwie odgrzewanie nieświeżej potrawy. Tymczasem prawda leży bliżej pierwszej opcji. Potrawę ugotował bowiem nie tylko wyborny kucharz, ale jest to także bardzo gorące i obfite danie. „Mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem”, mówił pewien pan w pewnym kultowym filmie i Paradinas mógłby się pod tym podpisać, być może dlatego że nie musi już niczego udowadniać. Zamiast silić się na wiecznego odkrywcę, wciela się w przewodnika podróży po linii czasu, od przeszłości do teraźniejszości, a kto wie, może również i w przyszłość. Są chwile, gdy wszystkie trzy wymiary czasowe nakładają się na siebie. µ-Ziq to czujny obserwator, swoisty sejsmograf stylów, w które potrafi tchnąć ducha współczesności – to po prostu jego wersja nie znających granic nowych i nieco starszych brzmień. Muzykę, najczęściej mroczną i niepokojącą, cechuje olśniewające bogactwo, wręcz barokowe w swym przepychu. Wszystkie elementy tej wielobarwnej mozaiki są tak misternie wyrzeźbione, że nie pozwalają o sobie zapomnieć. Na każdym poziomie percepcji doświadczenie muzyki jest, zgodnie z tytułem, miażdżące.
U-ziq – „Strawberry Fields Hotel”

„Duntisbourne Abbots Soulmate Devastation Technique” brzmi nowocześnie i porywająco, zdradzając zarazem solidne zakorzenienie w tradycji. Paradinas łaczy stylistyczną różnorodność z popisem mistrzowskich zdolności producenckich, udowadniając tym samym, że nadal trzyma rękę na pulsie. Jedyny słaby punkt stanowi okładka, ale przecież nie po niej ocenia się jeden z najlepszych albumów 2007 roku.
2007