Julia Marcell – It Might Like You

Coś z tego sprawiło, że płyta brzmi filigranowo, ale bardzo z dystansem i dystynkcją wykluczającymi etykietkę infantylnego popu. Słyszalne gdzie nie gdzie odgłosy otoczenia, mimo, że słyszalne rozmyślnie, dyskretnie przydają właściwemu materiałowi surowości. Mądre to, bo kto by uwierzył w dziewczynę wydającą za bilon podatników sterylny album. Staje przed oczami fortepian i gładko wybielony pokój w drewnianym domu, który serio skrzypi i w nocy straszy. Kontakt z odbiorcą nawiązany i już.
Ogarniając te detale uspokajam się: wcale mnie nie zawiodła. Chociaż tęsknię do „Storm”, bardzo to jednak przyjemnie, że nie poszła na łatwiznę umieszczania nagrań z EPki na długogrającej płycie (mamy na „IMLY” tylko zremasterowane „Carousel”): przemycona zostaje bowiem w tym zupełnie nowym materiale trochę dojrzalsza wersja Julii. Ogranicza się neurotyczną niewinność na rzecz kontrolowanej niechlujności. Bez zbytniego eksperymentowania jednak: przyjemnie niecodzienny, wyluzowany wokal młodej kobiety, sprawdza się w akompaniamencie filmowych smyczków, różnorodnych perkusji, trochę naiwnej elektroniki i brzdąkania na tłumionych strunach.
„Będzie to płyta nagrywana na żywo […] dzięki czemu pozostanie w tych piosenkach energia, która często gdzieś umyka w procesie nagrywania płyty ścieżka po ścieżce” – powiedziała Julia w wywiadzie i chyba się udało. Chyba, bo trzeba poświęcić parę skupionych odsłuchów np. na ogarnięcie niekiedy niedokładnie przystających do siebie zabiegów produkcyjnych o ambientowej delikatności i dynamiczniejszych, ocierających się miejscami o symfoniczność partii samej muzyki. Klawisze, z którymi zdążyła się już Julia utożsamić w oczach Internetu, zdolne są jednak skutecznie rozprężyć klasyczne instrumentarium obsługiwane przez sesyjnych muzyków; dzięki współpracy z dość rozchełstaną rytmiką jej melodyjny fortepian pozbył się ostatecznie kostiumu sztubackiego odstępstwa od szkolnych schematów.
Konieczność przywyknięcia do „IMLY”, po popowej chwytliwości „Storm”, może zaskoczyć, ale nie tak bardzo jak fakt obecności skrytych radiowych przebojów, które ktoś, po odpowiednim pocięciu i miksie, mógłby puścić w Trójce jako dowód, że Ania Dąbrowska wcale nie jest taka alternatywna. Mowa chociażby o „Billy Elliott” i „Fear of Flying”, utworach, które uderzają swoją nośnością, bo bardziej jednoznaczna niż w przypadku np. stormowego „Accordion Player”, metaforyka ich liryków i melodii to raczej dynamiczna obserwacja codzienności niż odwołania do realizmu magicznego, i choć traci na tym narracja i atmosfera bajkowości, zachowana została aura romantyzmu w stylu co słodszych wizualizacji Ally McBeal.
Można by napisać dużo więcej. Naprawdę, chwile niepewności jakie przeżyłem podczas pierwszego przesłuchania tej niepozornej płytki warte byłyby obcowania ze zripowanym do sieci przez podłych korsarzy najnowszym albumem czegoś ważnego. Ale może to właśnie jest ważne – takie małe nagrania, przy których trudno się nie cieszyć. Szkoda utworów ze „Storm”, jako że naprawdę można było je bez bólu i posądzeń o łatwiznę sprzedać jeszcze raz, a świetnie zastąpiłyby dwa czy trzy kawałki, które można postrzegać na „IMLY” jako wypełniacze. Nieważne jednak: solidna i przyjemnie zabawiająca zmysły oraz umysł płyta. Hura.
Sprawdź

• www.itmightlikeyou.com
• www.juliamarcell.com

2008