Thievery Corporation – Radio Retaliation

Działa wspaniałe tło muzyczne, wzbudzające marzenia o gwieździstej nocy, z lampką wina przy dźwiękach sitaru. Sielanka nie trwa długo, bowiem budzę się i stwierdzam, że telewizja jednak kłamie, a to co piszę, to czysta egzaltacja, będąca rodzajem literackiego obciachu. Nowa płyta Thievery Corporation przypomina taką reklamówkę krainy geograficznej, która notorycznie przerywa mi zacięte igrzyska na kanale sportowym. Ale po kolei.
Wygląd opakowania mnie urzekł. Tarcza – logo panów z TC, tym razem trójkolorowe, w barwach rastafariańskich, ewentualnie deklamująca miłość do Etiopii. Ślicznie zaprojektowana okładka, wysuwająca z tekturki pokaźny plakat. Wszystko to w aurze „eko-street-rebelii”. Wygląd zewnętrzny jest rzeczywiście majstersztykiem graficznym; gorzej z warstwą muzyczno-emocjonalną.
Zamiast prostoty geniuszu, wyszły widoczne skutki lenistwaA warstwa muzyczna jest jak podkład do reklamówki Pendżabu czy innej atrakcji spowitej malowniczą mgłą o świcie. Z wyjątkiem trzech, może czterech utworów, reszta jest, mówiąc najgrzeczniej, łagodna jak ambientowe noce z jogą w programie TVN Style. Wydaje się, że Rob Garza i Eric Hilton chcieli podnieść poprzeczkę geniuszu minimalizmu, jaki doskonale im wyszedł na poprzedniej płycie. Chodzi o to, iż eklektyzm muzyczny na poprzedniej płycie „Cosmic Game” osiągnął spójność, kiedy często w takich przypadkach materia rozsypuje się w palcach. W przypadku „Radio Retaliation” nowa materia rozpada się już po pierwszych dźwiękach płyty.
Tak więc, zamiast prostoty geniuszu, wyszły widoczne skutki lenistwa. Wydaje się, że poprzednia płyta ich przerosła, a teraz sami nie są świadomi poziomu jakości nowej płyty, spłaszczonej brzmieniowo, wykorzystującej te same patenty co poprzednio, tylko nieco mniej urokliwe, nie tak poustawiane, wręcz niebezpiecznie podobne do dokonań Simply Red (śmieszne podkłady, powiedzmy trip-popowe…) a nawet Toma Jonesa (słyszę go w „The Numbers Game”)

Te same, niezmienne od wielu lat sposoby na reagge, bossanovę czy elementy wygładzonej ragiWyjątkowo trudno było mi wybrać jakikolwiek smaczek muzyczny, a jakiekolwiek zdarzają się i na przeciętnych wydawnictwach. Wyróżnia się „Vampires”, gdzie gościnnie śpiewa Femi Kuti, syn legendarnego Feli. Ciekawym utworem jest jeszcze „33 Degres” i to by było na tyle. Coś, co jest ciekawe niekoniecznie czyni awanse. Reszta utworów to te same, niezmienne od wielu lat sposoby na reagge, bossanovę czy elementy wygładzonej ragi. Czy zatem „Radio Retaliation” jest płytą przeciętną, czy wyraźnie złą? Tym, którzy szukają wyświechtanych aranżacji i dźwięków wywołujących radość w sercu, płytę odradzam. Tym, którym do gaworzenia potrzebne jest tło muzyczne – również. Kosztujcie wino przy poprzednich płytach Thievery Corporation.
Obawiam się, że jeśli panowie nie przestawią się na tworzenie czegoś innego w obrębie tego samego nurtu, kolejna płyta będzie jeszcze bardziej zimnym klopsem. Odnoszę wrażenie, że nowa produkcja TC jest koronnym argumentem na ostatnie tchnienia muzyki smooth- klubowej, która kilka lat temu przeżywała drugie uniesienie, gdzie takie zespoły jak Nightmares on Wax czy Bonobo przyćmiły już nieco wyblakłe pomysły Air. Było tam też miejsce dla TC. Było.
2008