Pleq – Sound Of Rebirth

Zaledwie nieco ponad trzy miesiące temu, zasłuchiwałem się w świeżo wydanym wydawnictwie od U-Cover, autorstwa naszego rodaka, Bartka Dziadosza, „My Life Begins Today” a już w moje ręce trafiło jego najnowsze dziecko, „Sound Of Rebirth”. Tak atrakcyjne fizycznie, dzięki imponującej poligrafii, jak i merytorycznie, mamy bowiem do czynienia z najlepszym materiałem Pleqa w całej jego dwuletniej i zawierającej blisko piętnaście pozycji (sic!) dyskografii. Pełnowartościowym i nie pozostawiającym poczucia niedosytu, zastępującego oczekiwaną satysfakcję, jak było to w przypadku niektórych jego albumów. Pleq nigdy nie kazał nam czekać zbyt długo na nowy stuff, ale od ostatniego czasu rozpędził się i z płyty na płytę zbiera coraz wyższe noty. Czy tylko ja mam wrażenie, że ten facet nigdy nie cierpi na brak weny?

Od samego początku obcowania z „SoR”, atakuje nas mrok, który jeszcze na żadnym longplayu Bartosza nie był tak gęsty i przytłaczający. Album rozpoczyna się od depresyjnych dźwięków fortepianu, zapętlonych na tle cykającego glitchu. Schizofreniczny głos Hirro-tent rozbrzmiewający od pierwszych sekund „Black Dog”, wysuwa się na przód, grając w numerze pierwsze skrzypce, swą charyzmą przysłaniając nieco gospodarza i to jedna z największych niespodzianek „Sound Of Rebirth” – jeszcze nigdy muzyka Pleqa nie była tak głęboko schowana za ludzkim głosem, czasem pełniąc niejako rolę ilustracji. Nadaje to jego kompozycjom klaustrofobicznej barwy, która obecna jest również w czysto instrumentalnych utworach, jakim jest choćby „Hackneyed Words”. Trochę w stylu Proem, trochę jak Autechre, Dziadosz bawi się rytmiką, puszczając w rytm industrialne blachy i tektoniczne drumsy, które jakiś czas później biegną pośród ponurych smyczków. Robi się majestatycznie i złowrogo.

Sąsiedni „The Ribbon”, powraca do brzmień znanych z „My Life Begins Today”. Powietrze jest rozrzedzone, zanieczyszczone tylko nieco przez syczące powietrze i lo-fi sygnały, przez które przedziera się minimalistyczna melodyjka o silnie uzależniających właściwościach. Kawałek „Raindrop” z gościnnym udziałem Natalii Grosiak, jest kolejnym dowodem na to, że kompozycje Bartka potrzebują narratora, a na pewno wiele dzięki niemu zyskują, wówczas jego muzyka staje się bardziej pełna i ma się ochotę do niej wracać. Na poprzednim krążkach trochę tego brakowało, wystarczy posłuchać obu wersji „Raindrop”i zestawić je ze sobą. Grosiak improwizuje, bawi się delikatnym, wręcz porcelanowym głosem, przekładając język instrumentów na ludzki. Fascynujący, pełen intymności dialog.

„I Saw Some Pretty Flowers Today” i „On Your Way” to z kolei intrygująca przeprawa wzdłuż dark ambientowych pasm, które przerywa tylko czasem głuchy dźwięk akustycznej gitary i reverbowe klawisze. Kiedy spojrzałem na tracklistę „Sound Of Rebirth” i dostrzegłem na niej Magnitophono, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Na „My Life Begins Today” była taką wisienką na torcie, jak jest tym razem? Mogę jedynie ponowić apel do Pana Dziadosza o bardziej zażyłą współpracę z rzeczoną artystką i pokuszenie się o nagranie czegoś więcej, niż tylko okazjonalnego utworu. „The Robot Cant Swim” podobnie jak „Noisy Stars” to zmagania z nieco mniej oczywistą odmianą trip-hopu niż tą, która reprezentuje choćby osławiony Portishead. Jest cicho, chłodno i akustycznie. Eleni Adamopoulou krąży gdzieś za mgłą, przez którą przebijają się jedynie skromne perkusjonalia, a my mamy ochotę położyć się na łóżku, zapętlić track i popaść w głęboki sen. Delicious.

Z tego przyjemnego letargu nie wytrąci nas dalsza część albumu. „Oyasumi Nasai” kołysze zmysły lampowym, jasnym dronem i cienkimi jak papier sygnałami, przez które przenika tajemnicze piano. „A Very Gentle Death” dodaje do tego jeszcze mrożące krew w żyłach, szeptane wokalizy, które niczym duchy krążą dookoła starego fortepianu na zapuszczonym strychu. Numer tytułowy cofa się do modern classicalowych fascynacji Pleqa. Niskie, żałobne wiolonczele przypływają i odpływają bezwolnie niczym morskie fale, przy okazji wyrzucając na brzeg mikrocząsteczki glitchu, wybijając nimi połamany rytm, dzięki czemu nagranie przypomina niektóre dokonania niemieckiego Hecq, wieńcząc jednocześnie podstawową cześć najnowszego wydawnictwa śląskiego producenta.

Czas na remixy, których na „Sound Of Rebirth” wyjątkowo dużo. Pierwszym z ich pięciu to „Swell Bliss” przerobiony na downtempową modłę, prezentujący ciekawe połączenie drewnianych stukotów, kojarzących się z twórczością Giuseppe Ielasi z rzewnymi smyczkami przywołującymi „Treny” Michała Jacaszka – tak barwą, jak i funeralnym klimatem. „Sound Of Rebirth” w wykonaniu Tapage, to zwrot w stronę basowych wobbli i abletonowych struktur, których nie sposób odnaleźć na „Raindrop (Spyweirdos Remix)”, który zatapia oryginał w jazzowym sosie i zimnych strugach deszczu, dodając przy tym szczyptę ambientu i droneu.

Dzięki „Sound Of Rebirth” Bartek Dziadosz staje się powoli najlepszym towarem eksportowym polskiej muzyki alternatywnej, choć już od dawna jego muzyka budzi podziw w wielu zakątkach świata. I tylko u nas, nadal pozostaje jednym z najbardziej niedocenianych i atakowanych artystów niezależnej sceny. Bo uważa się prekursorem nowego gatunku – być może na wyrost. Bo wydaje swoje albumy za granicą, przy okazji krytykując nasz kraj za wiele – często mając przy tym wiele racji. Pleq to postać wzbudzająca emocje, jednak jego muzyka dostarcza ich nieporównywalnie więcej. Być może jest zadufany i bezczelny, ale oprócz tego, dzięki takim albumom jak „Sound Of Rebirth”, jawi się jako cholernie utalentowany i inteligentny artysta, który wie jak poruszyć i zafascynować trudnym dźwiękiem. I ja to kupuję.

impulart.com

myspace.com/pleq
Impulsive Art, 2010