Duffstep – „Getting to Sirius”

W zasadzie nie byłoby o czym pisać, gdyby nie to, że płyta Jeremyego Duffyego z jakiegoś dziwnego powodu budzi bardzo pozytywny oddźwięk w blogosferze, a muzyk hula sobie ze swoimi liveactami z ludźmi pokroju Kode9, Deadboy czy Scratcha DVA. Tymczasem nawet jak na tak bananowe i rozpieszczane przez media towarzystwo stosunek recenzenckiego szumu do jakości jest w przypadku „Getting to Sirius”, delikatnie mówiąc, kontrowersyjny (tak, w tym miejscu powinienem ponarzekać na hype, ale tym razem sobie daruję).
Album w założeniu miał chyba być naładowany emocjami, ale sposób przekładania ich na muzykę – cokolwiek w przypadku elektroniki miałoby to znaczyć – sugerowałby, że są to emocje pięciolatka. Na pierwszy plan wysuwają się więc lukrowane melodie, choć słowo „melodia” nie powinno być chyba używane w przypadku trzech czy czterech nieporadnych akordów. Tam, gdzie Duffy chce coś do nich dodać, po prostu dorzuca w tle nowy „pasaż” przy pomocy następnego w kolejności presetu z syntezatora, nigdy nie rozwijając czy – boże uchowaj – komplikując rozpoczętego tematu.
Słuchając „Getting to Sirius” można odnieść wrażenie, jakby jakaś pastelowa, lepka substancja wyciekając z głośników zalewała otoczenie Tej „emocjonalnej” atmosfery dopełniać mają chyba sample z kobiecymi wokalami – nie konkretne słowa, raczej „ochy” i „achy” (z obowiązkową oktawą w górę w „Happy Days”). Są obecne – i nadużywane – niemalże w każdym tracku i w parze z topornym skakaniem po trzech klawiszach brzmią po prostu infantylnie. A kiedy w tle jeszcze pojawia się zabłąkany instrument – jak dęciaki w „On & On”, „This Isnt Just Duff, Just Duffstep” czy „Love”– można odnieść wrażenie, jakby jakaś pastelowa, lepka substancja wyciekając z głośników zalewała otoczenie. Nigdy chyba nie słyszałem tak mdłej płyty. I śmiech mnie dziś ogrania gdy wspominam moje narzekania na muzyczną pretensjonalność Buriala – Duffstep wyznacza w tej sferze zupełnie nowe standardy.
Skoro już przy Burialu jesteśmy – rusztowanie dla całości stanowią dubstepowe i hip‑hopowe breaki. Niestety, choć cały muzyczny świat próbuje dziś coś z nimi zrobić, jakoś je pokomplikować i powykrzywiać, Duffstep okazuje się w tym miejscu twardym konserwatystą. Nieprzypadkowo wspomniałem o syntezatorowych presetach w melodiach – nieporadne beaty brzmią bowiem również jak fabryczne ustawienia, być może więc używanie „gotowców” to po prostu metoda pracy Duffyego. Gdyby tego jeszcze było mało: wszystko wyżej wymienione atrakcje współwystępują na „Getting to Sirius” w połączeniu z prymitywną aranżacją (parzysta liczba taktów i kolejny loop, parzyste takty – następny, itd.) i równie prymitywnym użyciem efektów (tak tak, parzyste takty – flanger, parzste takty – filtr, itd.). To nie jest nawet archaiczność, archaiczność dałoby się jakoś uzasadnić – na tej płycie króluje po prostu techniczna nieporadność, pudrowana pospiesznie zrzucaniem kolejnych dźwięków na kupę. Zgroza…
Podsumowując: „Getting to Sirius” to album zły niemalże totalnie, banalny aż po oprawę graficzną i tytuły tracków (patrz player). Brakuje tylko – popuśćmy wodze fantazji – Beth Ditto na wokalu i współpracy z jego magnificencją Pleq, a byłaby to niechybnie największa porażka roku, lub – kto to wie – może i dekady. Z tych samych powodów sprzeda się więc na pewno całkiem nieźle, ba, dam sobie nawet uciąć rękę za to, że usłyszycie go wiosną lub latem w H&M-ie i Zarze. Miłych zakupów.
Join The Dots Music, 2011