W programie Davida Lettermana z sierpnia 1980 roku zrelaksowana i roześmiana Suzanne Ciani zademonstrowała działanie najnowszych cudów techniki. Zajmujący niemało miejsca zestaw syntezatora zintegrowanego z efektami oraz komputerem posłużył jej do stworzenia niewiarygodnych efektów. Modulacje głosu prezentera oraz inne futurystyczne dźwięki rozbawiły do łez zgromadzoną w studio publikę – podobną reakcję wywołał wcześniejszy o 20 lat, słynny dzięki YouTube telewizyjny występ Johna Cage’a.
Choć nazwę firmy Ciani Musica Inc może nie kojarzyć zbyt wielu, prace tam powstałe są powszechnie znane w USA, gdyż stanowią kawałek amerykańskiej popkulturowej historii. Dźwięk bąbelków napoju w reklamie Coca Coli, zajawki programów PBS, efekty do gry typu pinball i reklamy komputera Atari – to tylko wycinek komercyjnych prac Suzanne Ciani realizowanych przez lata 70. i 80. Kilka podobnych miniatur oraz dłuższych kompozycji zebrano na „Lixiviation”, kompilacji nagrań z lat 1969-1985, wydanej nakładem Finders Keepers.
Kariera amerykańskiej kompozytorki to przykład na łączenie przeciwstawnych strategii, bycia równocześnie w awangardzie oraz mainstreamie. Muzyczna edukacja Cianni przypadała na czas rozwoju nowych instrumentów i elektronicznych urządzeń. Artystka zaś miała szczęście spotkać odpowiednie osoby na swojej drodze – najważniejszą postacią był bez wątpienia Don Buchla, konstruktor syntezatora modularnego. Ciani stała się wkrótce najbardziej cenioną specjalistką posługującą się nowym instrumentem, potrafiącą odnaleźć w gąszczu okablowania odpowiednie dźwięki. Pionierski okres poznawania maszyny wiązał się z nieustannym odkrywanie nowych barw – brzmiących jak nigdy dotąd. Otwarty na nowinki technologiczne przemysł szybko zauważył utalentowaną Ciani, ta zaś zamiast nagrywać dla elitarnego grona wtajemniczonych podjęła się realizacji komercyjnych zleceń. W tym samym czasie, finansując studio z zarobionych pieniędzy, pracowała nad własnymi, niezależnymi projektami. Kompozycje nagrane „do szuflady” dopiero dzisiaj doczekały się publikacji.
[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/446390-01.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=446390-01″ allowscriptaccess=”always”]
Choć retro-futurystycznych dżingli i soundtracków do gier słucha się po latach z zaciekawieniem, to właśnie dłuższe utwory najbardziej przykuwają uwagę. „Paris 1971” to podróż do gwiazd wyczarowana przy pomocy syntezatora Buchli – nakładane warstwy dźwięków miarowo falują i rozbłyskują jak perseidy. Tytułowe „Lixiviation” zaczyna się efektem oddechu przechodzącym w powiew wiatru, chwilę później pojawiają się syntetyczne dzwonki a zaraz po nich wprowadzony zostaje modulowany motyw w stylu minimal music. Zamykający kompilację „Second Breath” zbudowany został z powolnie rozwijającego się dronu i przypomina nagranie z sesji „ANS” grupy Coil. Utwór „Eight Wave” z prostą melodią, o pastelowych barwach, sygnalizuje rozdział New Age w twórczości Ciani – nagrania w tej stylistyce cieszyły się dużym zainteresowaniem słuchaczy, co potwierdzają kilkukrotne nominacje do nagrody Grammy.
Andy Votel, szef Finders Keepers, odświeżając w XXI wieku muzykę Suzanne Ciani, wskazuje rodowód popularnej w tym momencie sceny syntezatorowej – zafascynowanej dżinglami reklamowymi (Oneohtrix Point Never, James Ferraro) oraz specyficznym brzmieniem instrumentów klawiszowych z epoki (Laurel Halo, Stellar OM Source). Pouczająca lekcja historii.
Finders Keepers | 2012
