Ilość instrumentów zgromadzonych podczas sesji zadziwia. Czego tu nie ma? Klawesyn, katarynka, bombarda, banjo, flety, terkotka, okaryny. Patykofon, darabuka, udu, mandolina, pudełka akustyczne, jęcząca rurka, pompka do materaca. Można by tak długo. A to tylko mała część ekwipunku, który musiał się pomieścić w przestrzeni studia Rogalów Analogowy.
Zdjęcia wszystkich małych instrumentów z opisami znajdują się we wkładce płyty „Chemia i Fizyka”, a próbki ich możliwości odnajdziemy na stronie internetowej zespołu. Po wysłuchaniu sampli i sprawdzeniu, bądź co bądź, ograniczonych możliwości zabawkowych sprzętów, tym większy podziw budzą umiejętności muzyków oraz ich wyobraźnia.
Po albumie Chopinowskim i ścieżce dźwiękowej do animacji Antonisza, przyszła pora na propozycję w pełni autorską, nie będącą realizacją wyznaczonego tematu. Pięcioosobowy skład gra kompozycje Pawła Romańczuka – założyciela Małych Instrumentów, autora monograficznej książki na temat toy piano. Instrument ten jest szczególnie obecny w nagraniu, a podawane na nim melodie nadają mu specyficznego, bajkowego posmaku. Trudno się powstrzymać od przywołania dziecięcej perspektywy – utwory mogłyby ilustrować fantastyczne przygody Gucia zaczarowanego w krainie owadów z XIX wiecznej opowieści. Nie śledzę rynku fonograficznego pod kątem propozycji dla najmłodszych, jednak wydaje się, że ten album w zestawieniu z tego typu produkcjami odznaczałby się swoją jakością.
http://www.youtube.com/watch?v=wCbZ3Q8LipU
Pomysł użycia baterii dźwiękowych zabawek i instrumentów niewielkich rozmiarów nie jest nowy. Warto przywołać twórców z Francji, takich jak Pascal Comelade, Jac Berrocal czy Pierre Bastien – z tym ostatnim polski zespół nawiązał nawet współpracę. Przy użyciu samodzielnie skonstruowanych machin muzycznych, a także rozmaitych miniaturowych instrumentów, tworzyli oni muzykę z pogranicza jazzu, sonorystycznej improwizacji i kabaretu. Z ich doświadczeń zdaje się czerpać Romańczuk z kolegami. Ich propozycja wydaje się jednak oryginalna, a głos rozpoznawalny. Podobnie jak w ostatnich pracach Piotra Kurka, choć w odmiennym stylu, udało im się przyszpilić polską, lub może szerzej – wschodnioeuropejską specyfikę. Słychać to od pierwszego numeru, gdy panowie zaczynają śpiewać, a także w kolejnych kawałkach, zagranych z fantazją i z przytupem.
Choć album jest kompozycyjnie równy, na szczególną uwagę zasługują dwa ostatnie tracki. „Mostacha” to zaskakujący, energetyczny post-rock w stylu Tortoise, natomiast spokojne „Allegro” wybucha rozbudowaną syntezatorową improwizacją. Takich niespodzianek znajdzie się tu więcej. Całość zrealizowana została w analogowy sposób, bez użycia komputera przez Wojcka Czerna – osobę o wyjątkowym wyczuciu na brzmieniowy drobiazg.
OBUH | 2012
