Richard Kamerman / Anne Guthrie – Sinter

Poza granicami komunikatywności.

Duet amerykańskich eksperymentatorów testuje język muzycznej wypowiedzi, porusza się po obrzeżach sensu. Spotkanie dwóch różnych, zindywidualizowanych języków skutkuje wyjątkowo frapującą przygodą z dźwiękiem.

W startującej właśnie serii ErstAEU, Jon Abbey oddaje przestrzeń młodym amerykańskim twórcom (AEU w nazwie to skrót oznaczający „American Experimental Underground”). Właściciel Erstwhile, najbardziej wpływowego wydawnictwa z okolic eksperymentu/EAI, w geście kuratorskim wskazuje na nowych zdolnych artystów, umożliwiając tym samym pokoleniową zmianę. Keith Rowe, Toshimaru Nakamura czy Burghard Strangl muszą teraz zrobić miejsca młodszym kolegom i koleżankom, co wydaje się ożywcze dla idei wiecznego poszukiwania-eksperymentu.

„W martwicy, określanej jako śmierć bierna, następuje utrata większości enzymów i szlaków metabolicznych, a uwolnione enzymy lizosomalne trawią składniki komórki”. [1]

Znana już z naszych łamów Anne Guthrie na swoich dwóch dotychczasowych solowych albumach zaproponowała niezwykle intymną muzykę, opartą na przytłumionym field recordingu i oszczędnych partiach waltorni. Na „Sinter” można wyłowić rozpoznawalne elementy jej stylu, szczególnie w wieńczącym album „Several Or Many Fibers”. Dudnienie miasta dobiegające spod szklanej kopuły to wciąż najlepsza metafora dla opisania wrażeń słuchowych płynących z jej kompozycji.

Właściciel Copy For Your Records w swych sonicznych poszukiwaniach wydaje się mniej subtelny. Chaos, losowość, sporo motorycznego hałasu oraz bardzo długie tytuły krążków i tracków – to wszystko daje pewne wyobrażenie o artystycznej wizji Richarda Kamermana, jednak nie wyczerpuje jej niejednoznacznego charakteru. Istotną częścią składową jest również pewna punkowa bezpośredniość i swoboda w zestawianiu niedopasowanych z pozoru brzmień, które silnie wwiercają się w uszy. Zero respektu, próby przypodobania się słuchaczowi. Liczy się surowa wizja, próba dotknięcia pulsującej tkanki dźwięku.

Pusta winda
Otwiera się
Zamyka się
[2]

„Sinter” to kolejne ze spotkań Guthrie i Kamermana, wcześniejsze dokumentowały albumy tria Delicate Sen (z Billym Goombergiem). Pięć utworów wypełnia materia rozmaitego sortu: brzmienie ruchu ulicznego, gniecionego papieru, mnisich śpiewów, ptasich treli, industrialny stukot, głosy z zaświatów… Zapisu dokonano różnego rodzaju mikrofonami, cyfrową jakość postawiono na równi z analogową. Następnie dokonano obróbki, często tak zaskakującej jak w utworze „Origami”, w którym, jak słusznie zauważył autor artykułu w magazynie surround, słychać szum rozszczelnionego studia.

Czy zdarzyło się wam obudzić w kompletnej ciemności z dojmującym poczuciem dezorientacji?

Album jest zbiorem powidoków, czyli wyobrażonych pejzaży widzianych na krótko po zamknięciu oczu, z tą różnicą, iż materią są tu dźwięki. Po pierwszym, drugim, trzecim i szóstym wysłuchaniu, wciąż dominuje wrażenie dezorientacji. Dziwne i fantazyjne obrazy pojawiają się, jednak nim zdąży się je zanotować w pamięci, znikają w ciemności. Silne lecz niesprecyzowane doznania ujawniają się, niczym pozostawione ślady. Muzyka przetacza się przez wyobraźnię, minuty, czasem godziny po zakończeniu słuchania albumu.

ErstAEU | 2013

[1] „Apoptoza i martwica. Dwie drogi do jednego celu”, w: „Wiadomości Lekarskie”.
[2] Jack Cain – Bez tytułu, w: Czesław Miłosz, Haiku.