Piętnaście lat na klubowym parkiecie.
Kiedy pod koniec minionej dekady klub Berghain zaczynał zdobywać miano „świątyni techno”, wielu zazdrośników wieszczyło, że szybko skomercjalizuje się i straci dobrą opinię w undergroundzie, a związani z nim blisko didżeje i producenci pójdą w niepamięć. Tak się jednak nie stało. Berghain działa nadal z wielkim powodzeniem, a Ben Clock, Marcel Dettmann czy Len Faki ciągle występują i nagrywają sukcesami. Okazało się bowiem, że artyści związani ze słynnym klubem odnaleźli swoisty „złoty środek”, pozwalający im tworzyć ciągle aktualną wersję gatunku, zarazem nowoczesną, jak i osadzoną w jego tradycji.
Przykładem tego może być właśnie Len Faki. Mając sto pozycji w katalogu, jego wytwórnia Figure święci teraz piętnastolecie swej działalności. Choć w tym czasie nie raz zmieniła się moda na klubowej scenie, firma przetrwała kolejne trendy i nadal regularnie zasila sety wielu cenionych didżejów z Niemiec i całej Europy. Tłocznia od początku nastawiona była bowiem na klubową funkcjonalność: wydawała tylko winylowe dwunastocalówki. Nawet dziś, kiedy z numerem sto ukazuje się kompilacja podsumowująca jej działalność, dostajemy ją na trzech analogowych krążkach, a nie na kompaktowej płycie.
Spośród siedemnastu nagrań artystów związanych z Figure dominuje oczywiście mocne techno. Mocne – ale nie mroczne, nie industrialne. Faki wie, jaka muzyka najlepiej sprawdza się w Berghain. Dlatego stawia na potężne brzmienia, ale dalekie od wszelkich eksperymentów. To choćby podrasowany metalicznymi perkusjonaliami „Hexagon” Juxta Position, wymodelowany na minimalową modłę „d5-12” Lady Starlight czy przewiercony acidowym loopem „300 Reason Why” Shlomi Abera. Jedynie sporadycznie w tego typu graniu można tu znaleźć głębszy oddech – jak w natchnionym oniryczną elektroniką „Neela” Amotika.
Poza techno najwięcej tu motorycznego electro. Do szlachetnych tradycji Drexcyi i Dopplereffekt odwołuje się w swym „Vectors” UBX127. Z kolei w „Moomin Trash” Viersa spotyka się tradycja Detroit i Chicago. Po electro sięga również rosyjski producent Nocow – i wtedy dostajemy jego łagodną wersję, bliską brytyjskiemu IDM-owi z początku lat 90. To przede wszystkim „Run Far”, ale też skrócona „Metha”. Jakby tego było mało trafiamy tu na wspomnienie dubstepu – w „Anfang Ende Immer” Pablo Mateo, a całość spina ambientową klamrą Setaoc Mass w „Far Away” i „Silence”.
Ta kolekcja nagrań zrealizowanych przez bliskich współpracowników Lena Fakiego pokazuje na czym polega fenomen sukcesu jego wytwórni. Jej katalog wypełniają same klubowe sztosy – i czy jest to techno, czy electro, czy dubstep, w utworach firmowanych przez tę wytwórnię zawsze najważniejszy jest pierwiastek taneczności. Muzyka wydawana przez Figure przechodzi za każdym razem test przydatności na dancefloorze w Berghain – nic więc dziwnego, że po każdy krążek w dyskografii firmy Fakiego didżeje mogą sięgać w ciemno. Tak też jest z jubileuszową kompilacją.
Figure 2018
