Wpisz i kliknij enter

Lee Gamble – Mnestic Pressure

Od nowoczesnej bass music do klasycznego IDM-u.

Usłyszeliśmy o Lee Gamble, kiedy stało się głośno o berlińskiej wytwórni PAN. To właśnie jego płyty – „Dutch Tvashar Plumes” i „Diversions 1994–1996” sprzed pięciu lat – pomogły szerzej zaistnieć tłoczni Billa Kouligasa na elektronicznej scenie. Stało się tak, ponieważ zarówno dla PAN, jak i dla Anglika oba wydawnictwa były punktem zwrotnym w ich działalności. Wszak i brytyjski producent, i niemiecka firma działali już wcześniej, ale tym razem zrezygnowali z abstrakcyjnej i nieprzystępnej awangardy na rzecz pomysłowej dekonstrukcji muzyki klubowej.

Na efekty nie trzeba było długo czekać. PAN została okrzyknięta najbardziej progresywną wytwórnią w elektronicznym undergroundzie, a Gamble stał się gwiazdą artystycznych festiwali w rodzaju Unsoundu czy CTM. Dwie pierwsze płyty Brytyjczyku pokazały, że potrafi on rozbijać na atomy i potem sklejać w nowe konfiguracje klasyczne gatunki muzyki tanecznej. Na pytanie czy potrafi stworzyć coś własnego, odpowiedział dopiero kolejny krążek artysty dla PAN – „Koch”. Zawarta na nim eksperymentalna wizja techno była naprawdę efektowna – i otwierała mu drogę do dalszych sukcesów.

W tym kontekście wydany po trzech latach przerwy kolejny album Gamble zaskakuje. Ukazuje się on bowiem już nie w barwach wytwórni Kouligasa, ale dla niedwuznacznie flirtującego z komercyjnym rynkiem Hyperdubu, mającemu na swym koncie sprzedażowe sukcesy Buriala, Jessy Lanzy, Cooly G czy prowadzącego tłocznię Kode9a. Słychać to od razu na „Mnestic Pressure”, bo spora część nagrań z zestawu odwołuje się do tanecznej bass music, śmiało wykorzystując zdobyczne glitchu w penetrowaniu hip-hopu czy R&B („Istian” czy „23 Bay Flips”). W efekcie otrzymujemy bardziej abstrakcyjną wersję muzyki z Hyperdub – ale jednak z konkretnie tanecznym przytupem.

Drugie oblicze albumu tworzą natomiast utwory odwołujące się do klasycznego IDM-u w swym najbardziej bujnym rozkwicie. Mowa tu przede wszystkim o albumie „Richard D. James” Aphex Twina, który był dla Gamble’a niewątpliwie największą inspiracją przy tworzeniu lwiej części „Mnestic Pressure”. Mamy tu bowiem gąszcz sprężystych i poplątanych breaków, które uzupełniają pneumatyczne akordy kanalizacyjnych klawiszy i tworzące oniryczny nastrój rozlane tła („Swerva” czy „Quadripoints”). Brzmi to jak na tego producenta nad wyraz przystępnie i chcąc nie chcąc stawia go w pozycji naśladowcy klasyka gatunku.

Trudno powiedzieć dlaczego Gamble wybrał taką drogę. W międzyczasie od wydania „Kocha” założył własną wytwórnię – UIQ. Jej nakładem ukazało się kilkanaście ciekawych wydawnictw odświeżających estetykę techno, wśród których wyjątkowe miejsce zajęła EP-ka debiutanta kryjącego się pod pseudonimem Lanark Artefax. Entuzjastyczne przyjęcie „Glasz”, zawierającej nową wizję glitchowego IDM-u, musiało mocno podziałać na wyobraźnię Gamble. Stąd być może i zwrot w jego własnej twórczości w stronę podobnych brzmień. Efektem tego „Mnestic Pressure”, która najbardziej spodoba się wszystkim fanom Aphex Twina.

Hyperdub 2017

www.hyperdub.net

www.facebook.com/Hyperdub.Records

www.facebook.com/leegamblemusic







Jest nas ponad 15 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
5 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
duduś
duduś
6 lat temu

„pneumatyczne akordy kanalizacyjnych klawiszy” litości, co to w ogóle znaczy…

m
m
6 lat temu

Hej, sorry, ale twierdzenie, że jakiś konkretny album był inspiracją dla danego artysty, jest poważnym nadużyciem kompetencji recenzenta. Piszesz”niewątpliwie” – podaj źródło. Z kolei o tym, dlaczego Gamble wybrał taką drogę, można poczytać w licznych wywiadach na temat albumu, które się od paru miesięcy ukazują… Tematu komentarza o Lanarku chyba nawet nie warto poruszać. Dziwacznie plotkarska i spekulacyjna recenzja.

m
m
6 lat temu
Reply to  Paweł Gzyl

no właśnie – recenzja to opinia, a te należy wyrażać jak opinie, a nie fakty objawione. no ale skoro recenzent wie lepiej od artysty…

Polecamy