Swayzak – dirty dancing

krążek ten idealnie wpisuje się w panującą ostatnio modę na syntetyczne dźwięki rodem z początków lat osiemdziesiątych. ten wielki powrót do nieskomplikowanych, często prymitywnych brzmień musiał być zauważony przez jamesa taylora i davida browna, którzy zawsze starali się iść z „duchem czasu”, a tym razem postanowili naprawdę iść na całość, nagrywając album – momentami – ekstremalnie syntetyczny. słuchając kawałków z „dirty dancind” odnoszę czasem wrażenie, że muzyka kraftwerk jest przy tych dźwiękach czymś złożonym i skomplikowanym, że „dirty dancing” to zbiór małych, zimnych pigułek, których przełknięcie może być dla niektórych sporym problemem. oto bowiem otrzymujemy muzykę której głównym elementem – jak na prawdziwy electro clash przystało – jest rytm, często wybitnie prosty i agresywny. do rytmu zaś doklejone są zimne, chropowate mikro – melodie, które czasem urzekają (otwierający album przebój „make up your mind”), czasem atakują umysł swą agresywnością („in the car crash”), innym razem porywają swoim tanecznym, transowym pulsem („celcius”). ascetyczne podejście do produkcji przywołuje na myśl ostatnią płytę gusgus czy krążek „unrest” erlenda oye. jednak podczas gdy na tych albumach możemy „uczepić się” jakichś bardziej złożonych struktur, na „dirty dancing” otrzymujemy bardzo przejrzysty, jednocześnie cholernie trudny momentami zestaw dźwięków. ciekaw jestem jak długo potrwa moda na electro clash i czy ta płyta przetrwa mody tej koniec. na razie należy napisać, że bez wątpienia „dirty dancing” jest krążkiem tworzonym z myślą o tanecznych parkietach, i chyba tam właśnie sprawdza się najlepiej.
2002