Alfredo Costa Monteiro – Anatomy of Inner Place

Alfredo Costa Monteiro dał się poznać polskiej publiczności podczas Musica Genera Festival w 2006, gdzie zagrał jako część duetu Cremaster (z Ferranem Fagesem) oraz z Johnem Duncanem.
Na albumie wydanym przez label Monotype artysta swobodnie korzysta z nagrań terenowych – we wkładce zaznacza, że wszystkie źródła dźwięków są częścią jego domowego otoczenia. Słuchając tej płyty zacząłem się zastanawiać, gdzie Costa Monteiro mieszka – sądząc po dźwiękach, muszą to być bardzo ciężkie warunki. Żarty na bok – to co słyszymy na płycie jest raczej wynikiem uważnego słuchania tego, co schowane. Śledzenia ukrytego życia przedmiotów i sprawnego łapania go dobrymi mikrofonami.
Alfredo Costa Monteiro – „Untitled 1”

W pierwszych dwóch utworach Portugalczyk koncentruje się na dość wąskiej palecie brzmieniowej różnych szumów i pomruków, które wprawia w ruch na zasadzie przypływów i odpływów. Względne podobieństwo dźwięków działa na korzyść utworów, powoduje wrażenie kondensacji i spójności, a nie uczucie nudy. Dla odmiany, trzeci track zaczyna się od fragmentów zbudowanych z różnych barwa, które są od siebie pooddzielane – tak jakby autor prezentował nam okazy skatalogowane w swoim zielniku. Album kończy się w mocny sposób, szczególnie imponująca jest druga połowa czwartego utworu – prawdziwa zawierucha, podszyta helikopterowym drżeniem.
Alfredo Costa Monteiro – „Untitled 2”

Tytuł, jak mi się wydaje, objaśnia zarówno intencje autora, jak i muzykę zawartą na krążku. Anatomia oznacza tutaj dokładność, skupienie, podejście jakby naukowe, co powoduje, że Costa Monteiro raczej eksploruje, poszukuje w niedużej ilości dźwięków, zamiast zalewać słuchacza zlepkiem fragmentów. Jednak myliłby się ten kto sądzi, że są to swobodnie poruszające się, rozwijające się „soundscapey”. Kompozycje choć obszerne (czasowo i pod względem wypełnienia dźwiękami) są wręcz klaustrofobiczne. I tutaj kłania się „inner place” – wydaje mi się, że odgłosy pochodzą z wnętrza czegoś, albo są słyszalne tylko z bliska, jakbyśmy przykładali ucho, musieli się zbliżyć, wejść w kontakt z przedmiotem, nawet go naruszyć.
Alfredo Costa Monteiro – „Untitled 4”

Pewna emocjonalna oschłość, nieprzystępność mogą być dla niektórych problemem we wgryzieniu się w ten album. Sięgnąć po niego powinni na pewno miłośnicy Toshiyai Tsunody, zwłaszcza tych jego prac, w których koncentruje się na konkretnych zjawiskach dźwiękowych.
monotyperecords.com/pl/mono016.html
2008