Autechre – incunabula

wydana w 1993 roku, „incunabula” była pełnometrażowym debiutem duetu autechre. dziś uznawani za gigantów nowej elektroniki, panowie rob brown i sean booth mówią o tym albumie z sentymentem – „incunabula” w swoim czasie była powodem sporego zamieszania, i nie trudno się temu dziwić – tak nie grał wtedy nikt: odważne wykorzystanie elektroniki, przestrzenna aranżacja i świetna produkcja nadawały całości niepowtarzalną świeżość. co więcej, wydaje się, że wraz z mijającym czasem ta płyta zyskuje na wartości. dlaczego? odpowiedź jest prosta – incunabula się nie starzeje. dziesięć lat to przecież cała era dla poszukującej elektroniki, a debiutancka płyta autechre wciąż brzmi bardzo nowocześnie. myślę, że dopiero z perspektywy tych dziesięciu lat widać, jak bardzo ten krążek wyprzedził swój czas. już pierwszy kawałek, „kalpol intro”, sprawia wrażenie nagranego zupełnie niedawno – umieszczony na ścieżce dźwiękowej do filmu „pi” doskonale współgra z najnowszymi produkcjami orbital czu gus gus. incunabula jest również jednym z bardziej przystępnych albumów autechre: takie kawałki jak „bike” czy „eggshell”, nasycone prostymi, wpadającymi w ucho melodiami mogą kandydować do miana największych „przebojów” autechre. „ta płyta ma bardzo piosenkową strukturę. następujące po sobie elementy poszczególnych utworów są bardzo oczywiste, bardzo klarowne” – mówią o incunabuli członkowie autechre. nie ma tutaj tak odważnych brzmieniowych eksperymentów, znanych z późniejszych produkcji duetu, są za to wielkie przestrzenie, odkrywcze, nowe, ciepłe – choć w całości stworzone za pomocą syntetycznych mechanizmów. i choć album mógłby być krótszy (trwa prawie osiemdziesiąt minut), na elektronicznej scenie do dziś pozostaje czymś niezwykłym – początkiem muzycznej drogi autechre, jednej z ważniejszych i bardziej inspirujących w nowej elektronicznej muzyce.
1993