Stephen Wilkinson, angielski muzyk i producent grający jako Bibio, pod koniec roku 2004 wydał swój debiutancki krążek. „Fi”, bo taki nosi tytuł ten materiał, jest porcją dźwięków uderzająco pięknych. Nic dziwnego, że Wilkinson bardzo szybko stał się jednym z ulubionych artystów duetu Boards Of Canada. Więcej – wygląda na to, że „Fi” traktować należy jako jedno z najważniejszych odniesień podczas odbioru ostatniej płyty BoC – „Campfire Headphase”. To chyba Bibio pomógł odkryć szkockiemu duetowi, że połączenie tradycyjnej, akustycznej gitary z ambientową elektroniką może dać zaskakująco świeży efekt.
„Fi” jest właśnie przede wszystkim muzyką zaskakująco świeżą. To ciekawe, bo Wilkinson wygrywa przecież tylko dość proste, urzekające partie akustycznej gitary. Prawdziwą siłą tej płyty jest jednak sposób, w jaki owa gitara została potraktowana – znajdziemu tu mnogość elektronicznych i analogowych przetworzeń – bądź to z wykorzystaniem samplerów, bądź po prostu starych magnetofonowych taśm. Bibio stara się maksymalnie przybrudzić swą muzykę, starając się obniżyć jakość nagrania, zarazem czyniąc je bardziej tajemniczym i pięknym. Ta zastanawiająca zależność działa tu perfekcyjnie; przypominają się doskonałe płyty Vincenta Gallo, który również potrafi w jakiś sobie tylko znany sposób tworzyć niesamowicie proste, wciągające historie. Bibio gra coś w rodzaju akustycznego ambientu w klimatach lo-fi, dla tych, którzy lubią odległe, chropowate momentami brzmienia – „Fi” szybko znajdzie się w gronie ulubionych płyt. Dodajmy do tego znany z płyt BoC elektroniczny…romantyzm, a będziemy mieli album wyjątkowy, rekomendowany w stu procentach.
Uwielbiam takie dźwięki, pełne zamierzonych i niezamierzonych szumów, dziwnego ciepła chwilowych niedopracowań, w końcu również pięknych melodii, brzmień, klimatu ciągłego eksperymentalizmu…Płyta delikatna, kojąca, ocieplająca. Po powrocie z październikowych spacerów jak znalazł.
2004
