Gridlock – Formless

Być może powinienem zacząć od informacji na temat duetu Gridlock, podpierając ją krótką historią, kilkoma nazwiskami oraz tytułami płyt. Ale może lepiej zacząć od wyobraźni.
Wyobraźcie sobie wiosenny poranek, kiedy słońce próbuje przebić się przez ciężkie, atramentowe chmury. Wiatr przybiera na sile, przyprawiając drzewa o obłąkańczy taniec, lśniące obwódki wokół ołowianych chmur wyraźnie zapowiadają poranną burzę, zaś ze wschodu nadciąga – na przekór porze – ciemność. Wyobraźcie sobie monumentalną, zanurzoną głęboko pod wodą katedrę, w której widmowa orkiestra wykonuje soundtrack pod nadchodzącą apokalipsę. Wyobraźcie sobie nieskończone nitki autostrad i obwodnic, rozległe pola wielkomiejskich świateł, lotniska, dworce, elektrownie, fabryki. Przeludnione, totalnie zurbanizowane Los Angeles z powieści Philipa K. Dicka lub przeciwnie, samotny lot nad organicznym Oceanem w lemowskim „Solaris”. Technologiczny proces i biologiczny rozwój, nieskończony cykl zarówno cywilizacji, jak i przyrody. Harmonijne współistnienie.
Oto „Formless”, pożegnalny krążek tandemu Mike Cadoo–Mike Wells. Wbrew nazwie, perfekcyjnie przemyślany i uformowany, choć przekraczający standardowe kształty. Wydaje się, że artyści dopracowali kompozycje w najbardziej mikroskopijnych szczegółach; utwory są tak perfekcyjne, że już nie mogłyby być lepsze. Wszystkie bez wyjątku stanowią miażdżący pokaz muzycznej inteligencji i erudycji. Wylewają się z głośników, zatapiają pokój, żyją własnym życiem. Jednoznaczna kategoryzacja tej muzyki jest nie tyle krzywdząca czy pozbawiona sensu, co po prostu niemożliwa – szufladki są zbyt ciasne, a słowa zbyt kanciaste, by opisać zawartość „Formless”. Radzę zapomnieć o mierzeniu i ważeniu. Skończcie czytać, posłuchajcie i pozwólcie sobą wstrząsnąć.
2004