Lukid – Onandon

Ta płyta jest efektem wielu samotnie spędzonych nocy – pochodzący z Londynu Lukid spędzał je w towarzystwie jedynie kilku niezbędnych sprzętów – samplera, laptopa, jakichś klawiszy, przy pomocy których dał wyraz swej pokrętnej muzycznej intuicji. „Onandon” to płyta przede wszystkim dziwna, dopiero potem udana. Jest jak niekończący się konkurs: „postaraj się nazwać wszystkie pojawiające się tu elementy, zanotuj je, ogarnij”. Nie do zrobienia.
Najprościej rzecz ujmując – abstrakcyjny, instrumentalny hip-hop. Zaraz jednak zaczynają się schody – czy aby na pewno tylko hip-hop? Skąd tu tyle idmu, ambientu, eksperymentu? Skąd tyle rytmicznych łamańców, cięć? Lukid pokazuje niemal palcem, jestem pewien, że w którymś z wywiadów mówi coś takiego: „tak, podoba mi się Boards Of Canada, Clark, Autechre, Akufen, wszystko to jednak podaję przyprawione na swój, autorski sposób”. Pełno więc tu obowiązkowych odniesień, bo bez odniesień teraz nic się chyba nie da, pełno tu jednak również Lukida, jego zadymionych, ciągnących się nocy, lepkich klawiszy, gęstych ambientowych zestawień, twórczych przesterów, pojawiających się i znikających melodii, a przede wszystkim – drobin, dźwiękowych drobin, których ogarnąć nie sposób. Kto wie, może to faktycznie prosta metoda – wyciąć sekundowe fragmenty ze wszystkich znalezionych na półce winyli, następnie poskładać z nich coś, co uda się zidentyfikować jako muzyczną strukturę. Szczęście Lukida, że okrasza ów proces sporą dawką wyobraźni, momentami również pewnej świeżości, może spontaniczności. Słucha się tego z przyjemnym zaciekawieniem. Czas pokaże, jak miło będzie do tego wracać.
Na początek sugeruję zwiedzić i osłuchać, opukać stronę MySpace artysty. Potem koniecznie sprawdzić „Onandon”, cokolwiek oznacza ten tytuł. Gdyby Lukida wydał Warp, zapewne mielibyśmy nową młodą gwiazdę – na pewno zaś nadzieję. Póki co mamy po prostu Lukida, który – jak sądzę – szybko nie da nam o sobie zapomnieć.
2007