Robotobibok w Poznaniu – 28 04 2006

Na przekór głosom o zakończeniu działalności pod szyldem Robotobibok, zespół koncertuje i ma się, co widać było np. na koncercie poznańskim, całkiem dobrze. Członkowie tworzą nowe kompozycje, które właśnie teraz są ogrywane, czyli testowane na słuchaczach, niejako sprawdzane praktyce.     Na przekór głosom o zakończeniu działalności pod szyldem Robotobibok, zespół koncertuje i ma się, co widać było np. na koncercie poznańskim, całkiem dobrze. Członkowie tworzą nowe kompozycje, które właśnie teraz są ogrywane, czyli testowane na słuchaczach, niejako sprawdzane praktyce.

    Zmianie składu – odszedł gitarzysta, towarzyszy też zmiana brzmienia, ale tylko w pewnym stopniu. Dalej mamy świetne zgranie sekcji – z rozgadanym, momentami wręcz demolującym stylem Suchara i czujnymi dopowiedzeniami Ożóga, która stanowi podstawę dźwigającą próby odważniejszych zagrywek i skomplikowanych pomysłów. Co wcale nie znaczy, że sekcja akompaniuje tylko, wręcz przeciwnie – ona żyje własnym życiem i dostarcza energii kompozycjom.

    Największą nowością w grze wrocławskiego bandu jest wibrafon. Ten instrument zwykle kojarzy mi się z rozleniwionym, przyjemnym brzmieniem i podobnie było wczoraj. Grający na nim Marcin Ciupidro zwykle miał za zadanie ubarwiać tematy, zresztą chyba niełatwo byłoby używać partii tego instrumentu jako elementów konstrukcyjnych.

    Nie mogę nic zarzucić muzykowi – poza rozbudowywaniem palety barw utworów, zaprezentował też grę bardzo czujną, dynamiczną. Umiał wejść w interakcję w pozostałymi członkami zespołu, ale nie dał im się podporządkować i choć jego improwizacje nie były spektakularne, to ciekawie wpisywały się w całościowy pomysł na grę.

    Jak sądzę po odejściu dotychczasowego lidera, pozostali członkowie musieli przemyśleć swoją wizję istnienia zespołu i jego rozwoju – wybrali odważne parcie naprzód. Przykładem tego może być repertuar – na koncercie nie pojawił się ani jeden utwór znany z dotychczasowych płyt. Muzycy nie przearanżowali swoich przebojów na nowy skład, tylko stworzyli całkiem nowe utwory. Są to więc jakby ponowne narodziny zespołu, z tym że dotychczasowe dokonania Robot ma pewien kredyt zaufania.

    Krótko rzecz ujmując można by powiedzieć tak: nie ma co szukać dziury w całym – było dobrze. I to będzie prawda, mimo panującego ścisku i gorąca, spóźnienia i gadającej dużej części publiki, koncert odbierałem bardzo miło. Ale miałem też inne myśli, często w środkowych częściach kompozycji zdarzały się mielizny. Artur Majewski duże upodobanie znalazł w graniu na małych elektronicznych klawiszach, których brzmienie zmieniał od linii niemal basowych aż po przesłodzone albo popsute, zdezelowane. No i jeszcze te nieszczęsne cow belle stosowane trochę od czapy. W takich momentach kompozycję ratowała de facto sekcja, której gra potrafiła zaintrygować tak bardzo, że można było zapomnieć o prowadzących do nikąd (nie zawsze, w kilku przypadkach, ale znaczących) poszukiwaniach brzmieniowych na klawiszach.

Inna sprawa, że to co Majewski zepsuł na klawiszach, rekompensował grą na trąbce. Zaprezentował kilka zjawiskowych wejść, ale tu znów problem. Niektóre partie jakby nie przystawały, do gry reszty. Nie chciałbym być źle zrozumiany – nie posądzam trębacza o wirtuozerstwo dla popisu, jakieś zagrywki pod publiczkę. Tylko, że niektóre frazy, jakie proponował, jakby nie wynikały z przebiegu kompozycji, nie pasowały, odstawały. I choć odstawały na plus, zdecydowanie były jasnym punktem, to jednak kłóciły się z ideą zespołowego grania. Wszak to jeszcze nie jest Artur Majewski Quartet.

    Jakkolwiek mam kilka zastrzeżeń, to tak jak napisałem powyżej – nie ma co się czepiać. Nie ma też, co płakać, że to już nie ten stary, zacny Robot. Należy tylko czekać, by zespół w nowej formule odnalazł się jak najszybciej i ukształtował w pełni. Choć na razie były to pewne zadatki, niepozbawione wad, to ja kibicuję grupie w poszukiwaniach.