Roisin Murphy – Overpowered EP

To tylko singiel, wydany w kilku wersjach, z remiksami utworu tytułowego bądź dodatkowymi nagraniami. Tylko mała płytka, pop, kolorowe światła i cekiny, letni sezon na tego typu produkcje… Wszystko się zgadza, jednak nazwisko osoby kryjącej się za tym wszystkim wynosi „tylko” do poziomu „aż”. Roisin. Czekałem.
Nad rozmaitymi edycjami singla nie ma sensu się rozdrabniać – już pojawiło się kilka wersji CD, lada chwila różne konfiguracje nagrań, dodatkowe miksy, remiksy i inne rarytasy zasypią półki sklepów z winylami. Miód.
Zwiastun nowego albumu. Kilka spiralek gęstego dymu ze świeżo zapalonego kadzidła, którego kolejne centymetry odkryjemy dopiero za kilka miesięcy. To właśnie te pierwsze drżące smugi, pełne ostrego zapachu dymu napełniającego się powoli wonią gęstych aromatów są najcenniejsze, to one wyostrzają nasze zmysły i otwierają na miękkie lądowanie w puchu kolejnych oddechów. A jeśli reszta płyty będzie równie mocno nasycona żywicą ze śpiącego eukaliptusa, równie mocno zadymiona i otulona ciepłymi kropelkami wonnych olejków? Przecież „Statues” miało być rzeczą ostateczną…
Gwoździem programu wszystkich wspomnianych edycji singla jest oczywiście utwór tytułowy. Mógłbym po prostu napisać, że to najlepszy numer w jakim kiedykolwiek słyszeliśmy głos Roisin. Ma w sobie jeszcze więcej nostalgii, smutku i „tego czegoś” co wynika z dwóch poprzednich stanów, niż monument „Familiar Feelings”. Ma w sobie więcej wdzięku i smaku niż „If Were In Love”, ocieka geniuszem, pyszni się swoim ukrytym bogactwem, srebrne łzy spadają na pięciolinię w doskonałej formie. Po Herbercie została u Roisin dźwiękowa asceza. Tendencja podobna jak na „Pocket Symphony” francuzów z Air. Aranżacje są wulgarnie wręcz pocięte i ograniczone do koniecznego minimum. Zaczyna się oddaloną wokalizą, na którą nakładają się motoryczne dźwięki perkusji i basu. Zwrotki to właściwie taka właśnie konfiguracja- głos, sekcja rytmiczna i ewentualne skromne dodatki, nie mające nic wspólnego z melodyką czy ubarwianiem całości. Refren wchodzi na zasadzie zmiany harmonii wokalnych i dodania podkreślającego je przepięknego motywu o trudnym do zaklasyfikowania brzmieniu (połączenie klawesynu, fortepianu i czegoś jeszcze, zmodyfikowane klawisze, powiedzmy, że zalatują Kraftwerkiem). Sztuka polega na umiejętnym wykorzystaniu tych skromnych środków i zamknięciu całości w hipnotyzującej formie. Rzeczywiście jest tu mnóstwo transowego pulsu, przestrzennie wprowadzone motywy refrenu, kontrastujące z „mechaniczną”, post-molokowską zwrotką zwiększają dodatkowo wrażenie niesamowitości i przebywania w innej rzeczywistości, tworzonej przez muzykę. Arcydzieło!
Jeszcze słowo o remiksach – znajdziemy wśród nich kawałek dobrego techno (Seamus Haji remix), remiks instrumentalny (Kris Menace remix), dość mocną i nieco „przybrudzoną” wersję utworu (Loose Cannons remix) oraz jednego potworka w postaci dość irytującego techno/dance remiksu (Herve & Roisin in the secret garden). Opublikowany w standardowej wersji singla utwór „Foolish” pozostawię każdemu do samodzielnego odkrycia.
Czekam na album. Love w trupa.