Spring Rave – 10 piosenek na roztopy

Roztopy to groźna pora roku. Jest jeszcze parę takich krótkich odcinków czasu w przeciągu corocznych 365 dni. Wszystkie łączą w sobie seks i potwory łyskające z mroku białkami oczu, wielką czułość z gwałtowną ucieczką (jej mama wiecznie na ogonie) i świadomość, że każde działanie w jakiś sposób sprawia, że niszczejemy. 1. Various Production – Thunnk

Weird beats, glitchy beats, nazywajcie to jak chcecie, ale ten utwór to rzeczywisty desygnat angielskiego słówka „soil” – opalizujący wilgocią czarnoziem, w brzuchu którego blada zieleń powoli rozwija się napierając na zwały gruntu i rozsadzając go. Na powierzchnię zamiast łodyg i liści wytryskują ogromne mechaniczne ryby sterowane algorytmem, a po raz ostatni siejące epidemię wirusy wyciekają spomiędzy mięsistych grudek, aby sczeznąć i pozwolić wszystkiemu rosnąć zdrowo. Jako antyteza „This Is Your Life” Dust Brothers, „Thunnk” nie opowiada o spalaniu się czy gniciu, ale raczej o nagłym oświeceniu, otwarciu się na obecne we wszystkim pulsujące sploty życia.

2. Unwound – October All Over

Utwór otwarcie przyznający się do zapatrzenia w „Spiderland” Slint. Swoją wielką inspirację Unwound przetwarzają na transowy kawałek, w którym miarowe uderzenie zdaje się wynurzać raz po raz z mrocznego poszycia gitarowych półimprowizacji, ciągle jedno i to samo. Unwound kojarzy mi się z Six by Seven i Morphine, głównie ze względu na łączącą wszystkie trzy projekty jakąś podskórną męskość, będącą fuzją między gentlemańskim polowaniem w głuszy a dziką wściekłością pączkującą w jakimś bliżej nieznanym mieście-molochu. To jeden z tych potężnych utworów, porażających siłą trafienia w odpowiedni moment dnia. Do tego jest cały matowo czarny, cholernie bandycki kolor.

3. Sins of My Dog – Stereogram

Roztopy to groźna pora roku. Jest jeszcze parę takich krótkich odcinków czasu w przeciągu corocznych 365 dni. Wszystkie łączą w sobie seks i potwory łyskające z mroku białkami oczu, wielką czułość z gwałtowną ucieczką (jej mama wiecznie na ogonie) i świadomość, że każde działanie w jakiś sposób sprawia, że niszczejemy. Parujące, duszne lato ukryte gdzieś w materiale SoMD nosi podobne znamię szaleństwa, a „Stereogram” przewodzi temu stadku jak pies, który został tyle razy zagryziony, że teraz niczego się już nie boi. Pewność, z jaką kawałek ten rozkwita na wysokości np. 01:18 każe myśleć, że być może naturalność nie ma nic wspólnego ze spontanicznością. Wcześniej nie miałem pojęcia, że muzyka na Hawajach może być taka… niebanjoidalna.

Posłuchaj – www.myspace.com/sinsofmydog

4. Christmas Lights – Flying With the Swallows

Ledwo narodzony myspaceband rozbraja swoją niewinnością i właściwie to nawet zaskakuje. Dziewczęce oko mrugające spod czarnej grzywki zapowiada jakieś emo, nazwa i parę innych znaków sugerują kolejne freakfolkowe kawałki na akustyku i z wykorzystaniem pokręconych klawisz. A tu proszę – uzdrawiający głowę ambient z czystymi harmoniami, syrenią wokalizką i mikrosamplami utrzymanymi w estetyce fieldrecordingu. Wszystko ciut dziewczyńskie, ale podobno to kobiety są bliżej natury, a że jestem tchórz, póki szron na drogach, olewam Fennesza dla CL.

Posłuchaj – www.myspace.com/christmaslightstheband

5. Old School Tie – Gods Electric Super Scene

Prosta sprawa zrobić taką muzykę, więc szkoda, że nikt jej nie robi. Ostatnio (chodzi o czasy nowożytne) udatnie podjęli wyzwanie VHS or Beta na „Night On Fire”, krewiąc potem niemiłosiernie. Old School Tie może być nową nadzieją dla wyrośniętych dzieciaków katujących ciągle psychodelę z zachodniego wybrzeża, pulsującą, atmosferyczną, gęstą i z wyraźnym posmakiem vintage. Proszę zauważyć, jak w swojej drugiej części utwór ten nabiera oddechu, żeby zacząć się od nowa. I to się dzieje naprawdę. Dawno nie słyszałem czegoś tak „fajnego” jak ów dyskotekowy, oldskulowo narkotyczny dryf każący obsesyjnie rozważać istotę kolorowych drinów.

Posłuchaj – www.myspace.com/oldschooltie

6. Patrick Wolf – Bloodbeat

Wiem, to stare jak świat. Podobnie jak wszystkie inne metody walki z prasłowiańskim plugastwem. Po XVIII wieku nie wymyślono już nic sensownego w tym temacie i pewnie obwiniać o to należy rosnące podówczas w siłę wpływy oświeceniowe. Dzięki nim wszelkie upiory, strzygi, banshee i latające piły od nowa zaczęły nawiedzać miedze i obórki poczciwych chłopów siejąc zagładę nie tylko wśród trzody i drobiu, ale także wśród dziewiczych dzierlatek zaprzęganych przez złych ojców do noszenia wody znad potoku.

Czasem jednak potwory głupieją i zanim zawładną ciałem i duszą ofiary drażnią się z nią, pozwalają jej odczuć realną grozę dusznego oddechu na karku, tam gdzie już zaczynają się włosy. I to jest akurat około trzech sekund, akurat żeby wcisnąć szybko play. Bo one w sumie przy tym więdną te potwory.

7. Belbury Poly – Scarlet Ceremony

To mógłby być naprawdę dobry singiel, myślę że dużo ludzi by oszalało. Jednakże w przypadku „The Owls Map” mamy do czynienia z najlepszą od lat płytą bez typowania numerków. Zwracam szczególną uwagę na „Scarlet Ceremony”, bo przypomina te wszystkie dziwne sceny w filmach, na które patrzy się ze ściśniętym mózgiem. Ukształtowane przez społeczeństwo i savoir vivre ego kurczy się i przykleja do ścian czaszki byle dalej od centrum szarej masy, w którym, jak benzyna w kałuży, zaczynają opalizować słabo uchwytne drapieżne iskry. Rytuał voodoo, Semele w ekstazie, scena malowania krwią po ciele w „Dziecku Rosemary” i to jak bez problemu teleportuję się wszędzie tam gdzie chcę włożyć komuś język do ucha.

8. Amusement Parks On Fire – Motown Ritual

Na gruncie rzetelnego hardkoru APOF posadzili malutkie ziarenko shoegaze i wyrosło „Motown Ritual” kontynuujące w obrębie dzisiejszego zestawienia dzieło „Scarlet Ceremony”. Bachantki nadal szaleją, znacząc szlak swojej pląsającej wędrówki smugami fluorescencyjnej krwi. Szalony śmiech w ciemnościach, że oko wykol i tak dalej, a na poważnie chodzi po prostu o żywiony w tym kawałku sentyment do okręgu diabelskiego młyna i do estetyki Motown, która podobno też ma coś wspólnego z kołami. Czytałem, że życie to okrąg, a da się dostrzec, że również pory roku następują po sobie cyklicznie.

Okultystyczny wąż Uroboros połyka swój ogon zapętlając czas i nie pozwalając nikomu wyrwać się z sieci raz dokonanych wyborów. Niespodziewana chwytliwość „Motown Ritual” jako żywo przypomina te zjawiska i przyciąga z hipnotyczną siłą na luzie pokonując Linkin Parki i Systemy.

9. Sophie Ellis-Bextor – Murder On the Dancefloor

Żeby powoli zejść ze szczytu obłędu kolejna propozycja to szlagier, który grało nawet osiedlowe dicho przy bibliotece, kiedy proeuropejska opcja w końcu zwyciężyła. Unijne dotacje popłynęły strugą: wyhodowaliśmy największą rzeżuchę w Europie i przestaliśmy puszczać w klubach techno w wykonaniu tłuściutkich młodych kobiet. Postawiliśmy na dobro, słońce, prawdę i house – do domu Luomo, a „tam” może być Sophie albo Kylie. Omywany stroboskopem, człowiek może się słuchając MOtD poczuć naprawdę samotny. Lekko podłamany hedonizm nowych dyskotekowych kawałków sprawia, że dotyk innej istoty ludzkiej zamienia się w szkła kontaktowe z przekreślonym „odhumanizowane” umiejscowionym na siatkówce. Wciąż jednak podziwiam ten ruch prawą stopą na wysokości 02:39 klipu:

10. Juvelen – Watch Your Step

„Straight from the motherfuckin dungeons of pop!” – można było przeczytać na myspace tego kolegi i zdziwić się, bo „Watch Your Step” to taki pop jak Patrick Wolf, takie motherfuckin jak Prince i taki dungeon jak Michael Jackson. Urokliwa melodia brzmiąca jak zdelajowany dzwonek polifoniczny rozpoczyna tę piękną piosenkę opowiadającą o ostrożności wymaganej podczas miłosnej partyzantki. Rozmarzony klimat na chwilę pryska, gdy Juvelen zdaje się irytować własną miętkością i „wrażlistwem”, pościelowością swoich zagrywek w tym kawałku.

Dynamiczny, wypluwany pseudorefrenik koloryzuje utwór każąc śledzić dalsze kroki wrażliwego chłopca w czarnej skórze i z szatańsko dandysowską gitarą elektryczną (model „Zappas Coffin”). Jako marcujący kot pewnie słuchałbym tego na okrągło i się uczył, bo takich krystalicznych falsetów przeklejonych z bidżisowskich 80 nie było od czasu szlifowanego diamentami wokalu Greenspana.

Posłuchaj – www.myspace.com/juvelen