Wax Tailor – Hope & Sorrow

Wax Tailor czyli JC Le Saout, francuski dj znany z hip-hopowego kolektywu La Formule to istny człowiek – orkiestra. Był radiowcem, producentem muzycznym, do tego komponował muzykę filmową. Każde z tych doświadczeń odcisnęło ślad na twórczości artysty, który najczęściej kojarzony jest z kierunkiem cinematic downtempo oraz z takimi gwiazdami, jak choćby Dj Vadim, RJD2, Dj Krush czy Kid Koala. Po genialnym, rzucającym na kolana debiucie „Tales of the forgotten melodies” otrzymujemy materiał ze znacznie mniejszą ilością różnego rodzaju cytatów, ale za to na wskroś przesycony hip-hopowym brzmieniem.
Historia zaczyna się w dalekiej przeszłości („Once Upon a Past”), z nostalgicznymi radiowymi zakłóceniami w tle. Jest triphopowo i mrocznie jak u Portishead, choć przeszywający chłód Tailor zastąpił leniwo pulsującym, upalnym rytmem. Hip-hopową stylistykę łagodzą przybrudzone kobiece partie wokalne – na płycie posłuchamy Sharon Jones (duszno i soulowo w „The Way We Lived”), Voice (matowo i drażniąco w „The Games You Play”), Charlotte Savary (delikatnie i przekornie zarazem, na modłę stylu Anji Garbarek skrzyżowanej ze Stiną Nordenstam, w „To dry up” i „Alien in my belly”) oraz nieocenionej „Ma’at mama” – obdarzonej niezwykłym głosem Ursuli Rucker (zaangażowane, choć lekkie jak mgła „We be”).
Tailor fantastycznie operuje samplami, wyciska z nich najsłodsze soki i okrasza posypką z linii dialogowych, ukruszoną z czarnobiałych filmów (ultrakrótkie „Radio broadcast” i „That case” oraz wysmakowane, turntablistyczne „The tune”). Dominująca wiolonczela Mariny Quaisse, towarzyszącej Tailorowi na wszystkich koncertach, oraz subtelny flet Helene Cervero (który zagra jeszcze w utworze „There is danger”, tłumiąc kinowe pogłosy) komponują się zmysłowo z rapem Green T i FP, muzyków z grupy ASM, tworząc rytmicznie spójną, fenomenalną całość w postaci „Positively inclined”. Kolejnym przykładem znakomitej kooperacji jest duet z The Others, majstersztyk rapu, sampli i scratchu („House of wax”). Przesiąknięta filmową aurą, oscylująca wokół dawnego kina gangsterskiego kompozycja „Beyond words” zasługuje na wyodrębnienie, w nagrodę za kawiarnianą atmosferę przełamaną papierosowym dymem, skąpaną w magicznym klimacie retro.
Płyta jest regularnie deptana przez krytyków, ale ja nie ulegnę pokornie negatywnemu trendowi. Nowe dzieło Waxa wydaje mi się bardziej dojrzałe, wielobarwne, bogatsze i bardziej przejmujące. Tailor wyszedł daleko poza krąg dawnych inspiracji i poszerzył je o niezwykle owocną współpracę z uznanymi muzykami. Plus za odwagę w realizowaniu muzycznych marzeń i umiejętne czerpanie ze źródeł. A co się tyczy marzeń…może duet z Elisabeth Fraser?
2007