thomas köner – zyklop

po prawie pięciu latach oczekiwań nowa, szósta już solowa płyta thomasa konera trafiła na sklepowe półki. trochę obawiałem się tego, jaką muzykę zawierał będzie ten podwójny album – wszak koner w swoich solowych pracach nie odchodził zbyt daleko od bardzo oszczędnych, mrocznych, dronowych klimatów, i tak jak w przypadku płyt „teimo” czy „aubrite” ten ascetyczny pomysł sprawdził się bardzo dobrze, tak na „kaamos” muzyka konera zaczęła być po prostu przewidywalna i nudna. na szczęście „zyklop” jest sporym krokiem naprzód w działalności pochodzącego z dortmundu artysty. album ten jest wynikiem kilku wystawianych w latach 1998 – 2002 muzyczno – wizualnych instalacji, których współautorem był koner. każdy z pięciu zyklopowych kawałków został bowiem nagrany jednego wieczoru, na żywo, własnie podczas multimedialnych prezentacji w takich miastach jak paryż, minneapolis czy frankfurt.
„nagrywając zyklop próbowałem stworzyć dynamiczny dialog między bardzo różnymi elementami – danym materiałem źródłowym, elektroniczną techniką czy mediami wizualnymi. nigdy wcześniej nie starałem się opisywać obrazów dźwiękiem – te dwa elementy zawsze pozostawały dla mnie bardzo niezależne. i tym razem, choć muzyka z zyklop powstała jako „akompaniament” dla wyświetlanych obrazów – w swej czysto muzycznej koncepcji zachowała autonomię i oryginalność” – mówi o projekcie koner. sam tytuł płyty odnosi się do ponurego, górzystego regionu południowej francji. miejsce to, jego dźwięki i klimat, zainspirowało muzyka do stworzenia muzyki ilustrującej pojawiające się tam natchnienie. artysta wykorzystał różne dźwięki – wygenerowane przez oprogramowanie, naturę, różne mechanizmy czy nawet przez samego konera. i właśnie ta różnorodność sprawia, że „zyklop” w dotychczasowym muzycznym dorobku „musicworkera” jest pozycją niezwykłą. już otwierający album, prawie godzinny kawałek – „une topographie sonore”, jest niejako „symfonią” dziwnych, urywanych dźwięków – mamy tutaj i szum wiatru, i odgłos przelatującej pszczoły, deszcz, dźwięk jakiejś maszyny czy spokojną melodeklamację. wszystko zaś oparte jest na znanych nam, głębokich dronowych plamach.
jeśli miałbym porównywać tą muzykę z jakimkolwiek innym wykonawcą – bez wahania wspomniałbym o najciekawszych dokonaniach biosphere (kawałek „tu, sempre” mógłby bez problemu znaleźć się na „substracie”). zyklop może być więc pozycją atrakcyjną dla fanów wartościowego ambientu, a dla zwolenników twórzości konera okarze się na pewno bardzo miłą niespodzianką. polecam.
2003