druga płyta zero 7, czyli duetu producentów henry binnsa i sama hardakera. panowie pochodzą z londynu, przeszli muzyczną drogę podobną do tych wszystkich elektronicznych twórców, którzy w latach 90 tworzyli rzeczy najciekawsze.
najpierw więc granie w klubach, potem praca za stołem mikserskim, remiksy innych artystów, w końcy pierwsze własne produkcje. debiut zero 7 to rok 1999 i pierwsze epki duetu. dwa lata później ukazuje się krążek „simple things”, a jednoznaczne brzmieniowe podobieństwo do muzyki air sprawia, iż panowie binns i hardaker zostają uznani brytyjskimi odpowiednikami słynnych już wtedy francuzów. cóż, nie da się ukryć, iż na „simple things” ciepłe, analogowe brzmienia zastosowane były dość powszechnie, inna sprawa, iż dziś porównanie air i zero 7 sprawiłoby już sporo kłopotów. oba duety poszły bowiem w trochę inne muzyczne strony: w odróżnieniu od air – panowie z zero 7 starają się połączyć downbeatowe brzmienie z typowymi popowymi strukturami [choć nie pozbawionymi szczypty ambicji]. mamy więc słodkie harmonie, kojące refreny i pluszowe głosy zaproszonych do współpracy wokalistów. mamy też więcej smyczków, wygładzoną produkcję, wreszcie kilka kawałków z przebojowym potencjałem. kto wie, gdyby norah jones zdecydowałaby się sięgnąć po garść elektroniki – może jej muzyka brzmiałaby właśnie tak jak nowe zero 7? wszak najlepszym kawałkiem jest tu bez wątpienia „home” – melodyjnie przypominający właśnie dokonania jones. prócz tego, mimo, iż od wydania „simple things” minęły już prawie 3 lata – muzyka zero 7 wciąż tkwi w tym ciepłym, wygodnym miejscu zarezerowanym dla niekomercyjnego popu. muzyka której dość sporo, muzyka, o której zapomni się dość szybko.
bardzo podobna do „simple things” [wspomnieć choćby o prawie identycznych pierwszych kawałkach obu albumów], zupełnie niezaskakująca płyta, niestety z nielicznymi tylko jaśniejszymi punktami. gratka jedynie dla tych, którym brzmienia jazzy-louge jeszcze się nie znudziły.
2004
