Ikonika – Contact, Love, Want, Have

Na wstępie muszę przyznać, że nie należę do fanów labelu Hyperdub, przynajmniej w jego obecnej kondycji. Oczywiście nie uważam go za label zły, bo w końcu nie można tego powiedzieć o wytwórni, która dała nam Memories of the Future autorstwa Kode9 & The Spaceape czy oba dotychczasowe albumy Buriala. Twórczość tych właśnie postaci przyciągnęła moją uwagę do tego labelu w okresie jego kształtowania – z jednej strony numery futurystyczne i hipnotyczne, z drugiej zaś twórczość zdecydowanie bardziej emocjonalna, wykraczająca poza typowe ramy dubstepu. Jednak z czasem zauważyłem, że z praktycznie każdym kolejnym releasem moja sympatia do Hyperdub zanika i choć wiem, że jest to label niewątpliwie zasłużony i wydawanym materiałem zdobywa całkiem spore rzesze zwolenników, to ja jednak do nich już dawno przestałem należeć.

Dzisiaj Hyperdub stawia na rozwój bardziej eksperymentalnego odłamu dubstepu ze słyszalnymi wpływami brzmień 8-bit czy klimatów 2-stepowych, czerpiąc obecnie zdecydowanie rzadziej z ambientu. W tej lidze Hyperdub znajduje się z pewnością w ścisłej czołówce sceny dubstepowej, a od czołówki wymaga się oczywiście konkretów i jednym z nich miał być długo oczekiwany album „Contact, Love, Want, Have” autorstwa Sary Abdel-Hamid znanej muzycznemu światu lepiej jako Ikonika.

Właściwie już po wcześniejszych releasach na Hyperdub można było mniej więcej spodziewać się jaki styl zdominuje album Ikoniki – wyraźne nawiązania do 8-bitu i wszechobecne melodie syntezatora to przewodnie motywy „Contact, Love, Want, Have”. Zresztą najlepiej będzie przytoczyć samą Ikonikę, która niecały miesiąc temu wypowiadała się na temat swojego albumu w wywiadzie dla bloga blackdown. Co ciekawe, stwierdza tam, że na dubstep trafiła zupełnie przypadkowo i nie czuła się godna reprezentowania Hotflush, zaś w samej kwestii muzycznej, pytana o typowe dla niej fałszujące, dysharmonijne melodie, Ikonika odpowiada, że po prostu nie wie, jak grać poprawnie, dlatego spontanicznie tworzy zlepek dźwięków aż wyjdzie z tego coś fajnego. Mówi, że chce, by w ten sposób jej muzyka przekazywała emocje – będąc właśnie czymś tworzonym intuicyjnie. Problem jednak w tym, że ta spontaniczność ociera się niebezpiecznie o chaos i przypadkowość, nazbyt uciążliwą wręcz w przypadku niektórych numerów.
Nie sposób uniknąć odniesienia do płyty 2562 „Unbalance”, gdzie jednak słychać było, że ten pozorny chaos służy czemuś więcej i generalnie ma to wszystko sens. Tutaj, niestety, ciężko podejść do tego albumu poważnie, bo i wygląda na to, że w samym zamierzeniu „Contact, Love, Want, Have” nie miał być czymś poważnym, a raczej czymś stworzonym pod wpływem impulsu i służącym lekkiej rozrywce i jeśli takie było zamierzenie, to album spełnia te przesłanki co najmniej bardzo dobrze. Jeśli nie szukać tu głębokich, ‘dostojnych’ kompozycji a skupić się na swawoli i frywolności producenckiej, to płytę z pewnością można ocenić bardzo wysoko. Co więcej, sama jakość i brzmienie produkcji jest rewelacyjne – uwypuklone zostaje to, w czym Ikonika odnajduje się najlepiej, czyli powykręcane syntetyczne melodie, których jest tu pod dostatkiem i choć pierwszy, nieco stonowany „Ikonoklast (Insert Coin)” nie zapowiada tej werwy, którą Ikonika starała się włożyć w swój materiał, to dalsza część płyty jest bezsprzecznie solidnym rozwinięciem motywu przewodniego. Jak wspominałem wcześniej, słychać tu akcenty 8-bitowe np. w dynamicznym, breakbeatowym „Psoriasis”, kosmicznym „Continue?” czy połamanym „Idiot” o dźwiękach rodem z Tetrisa. Z kolei „They Are All Losing the War” to wyraźny ukłon w stronę 2-stepu, dodatkowo stylizowanego popowo. Sama Ikonika zresztą przyznaje, że lubi inspirować się popem czy rnb, stąd też i nie dziwne, że spora część materiału z jej albumu przeznaczona jest na parkiet – czego sama też nie ukrywa. Zdarzają się też jednak akcenty bardziej ‘miękkie’ – taki np. „Heston” to powolna podróż w bańce mydlanej na dno oceanu czy bajkowy, niczym zagrany z elektro-katarynki „Red Marker Pens (Good Ending)”.

Co by nie mówić, „Contact, Love, Want, Have” to płyta naprawdę solidnie wyprodukowana. W kwestii dźwięków wyraźnie podkreślona jest pierwszoplanowa rola syntetycznych melodii, przy dość skąpych, choć bynajmniej niemrawych beatach i raczej subtelnych basach, które robią tu za delikatne tło. Z pewnością o to chodziło, lecz zabieg ten wydaje się nie tyle karkołomny, co jednak dość ryzykowny – wszędobylskie dysharmonijne linie melodyczne, choć rzeczywiście ciekawe, bezkompromisowe i oryginalne na pierwszy rzut ucha, po jakimś czasie zaczynają być irytujące i mimowolnie ciśnie się na usta pytanie, czy to wciąż jest dubstep. Można oczywiście zauważyć ewolucję tego gatunku w nieraz bardzo różnych kierunkach, ale czy album Ikoniki można właściwie rozpatrywać w ramach tego, co typowe dla dubstepu? Osobiście kierowałbym się ku odpowiedzi na ‘nie’, ale takie stwierdzenie oczywiście nie miałoby na celu krytyki, a raczej spostrzeżenie tego, że mamy do czynienia z kolejnym nowatorskim produktem spod szyldu Hyperdub, przekraczającym standardowe ramy tego, co zwane powszechnie dubstepem i wkraczającym na nowe terytoria. Nie każdemu musi się to podobać, ale z pewnością nie da się przejść obok tego obojętnie.

Hyperdub, 2010