M83 – Hurry Up, We’re Dreaming

Singiel „Midnight City”, zapowiadający szóstą płytę M83, napawał dużą nadzieją na to, że Anthony Gonzalez znowu narobi nieco pozytywnego szumu wokół własnej osoby. Prosta, przebojowa kompozycja oparta na wciągających, syntetycznie miękkich dźwiękach jest jak poduszka, do której z chęcią przykładamy głowę, kiedy zmęczeni po całym dniu, chcemy na chwilę oderwać się od wszystkiego i zatopić w swoim świecie. Jest bezpiecznie, marzycielsko i beztrosko. Sięgamy pamięcią w przeszłość i znowu jesteśmy dzieciakami, które na wakacjach u wujka na wsi, odkrywają tajemnicze, fascynujące zakątki jego wielkiego, zarośniętego ogrodu. Tym bardziej żałuję, że cały ten czar pryska, kiedy mamy do czynienia nie tylko z jedną piosenką M83, a z całym najnowszym albumem.

Anthony zapowiadał, że podwójne wydawnictwo będzie bogate stylistycznie, zróżnicowane pod względem brzmieniowym oraz przybierze formę koncept-albumu poświęconego snom. Niestety coś tu poszło zdecydowanie nie tak. Muzyczny wszechświat Gonzaleza uległ dziwnemu i niepokojącemu zjawisku. Zamiast w sposób naturalny rozszerzać się, zaczął tracić swoją objętość. Im głębiej wchodzimy w tę płytę, tym bardziej czujemy, jakby ktoś powoli spuszczał powietrze z balonu, który w końcu staje się zwykłym flakiem. Obiecano nam różnorodność, a otrzymaliśmy zestaw 22 utworów, zagranych na jedno kopyto i obracających się wokół bliźniaczo podobnych do siebie motywów. Miały być piosenki o snach, a wyszły senne piosenki. I to dosłownie. „Hurry Up…” nuży tak dalece, że ciężko jest wysłuchać dwóch krążków w całości za jednym posiedzeniem. W tym szarym, jednostajnym krajobrazie rzadko pojawiają się barwniejsze i przykuwające uwagę elementy. Podobać się może „Intro”, które zwodzi tytułem, bo nie jest zwykłym, kilkunastosekundowym wprowadzeniem do albumu, ale jednym z najlepszych utworów na „Hurry Up…”, trwającym ponad 5 minut. Wokalnie udziela się na nim Zola Jesus, budująca swoim szeptem niesamowity klimat. Inne jasne strony księżyca o nazwie „Hurry Up, We’re Dreaming” to „Claudia Louis” z charakterystycznym automatem perkusyjnym, zdecydowanie żywszym tempem, uwypuklonym basem i nakładającymi się na siebie syntezatorami. „Raconte-Moi Une Historie” to z kolei urocza i naiwna historyjka opowiadana przez dziecko, przywołująca na myśl twórczość Múm czy CocoRosie. No i jeszcze może „Splendor” z intrygującą partią pianina i lekko kiczowatymi chórkami może przypaść niektórym do gustu.

Gonzales zamiast wziąć słuchaczy w podróż do świata magii i dziwności, zapakował ich do swojego ciasnego i rozklekotanego auta i postanowił zafundować przejażdżkę autostradą w tę i z powrotem. Zupełnie bez sensu. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Mamy ochotę wysiąść już na samym początku tej wycieczki. Nie robią na mnie wrażenia ambientowe próby, które stanowić mają najwyraźniej przerywniki pomiędzy poszczególnymi częściami podwójnego albumu. Nie robią na mnie wrażenia shoegaze’owe ściany dźwięku i skrzeczący wokal Gonzaleza, który irytuje swoją pretensjonalnością i patetycznością. Wreszcie nie robi na mnie wrażenia nieudolne poruszanie się w klaustrofobicznie wąskich i pozersko uduchowionych synth-popowych ramach. Najwyraźniej Anthony naczytał się za dużo pochlebnych recenzji swojej poprzedniej płyty „Saturdays = Youth” i za bardzo uwierzył w siebie. Może, kiedy teraz zetknie się z krytycznym głosem dziennikarzy i publiki, pójdzie po rozum do głowy, spokornieje i nabierze dystansu do swojej osoby i świata.