Pochodzący ze Stanów Zjednoczonych, ale od dawna mieszkający w Hiszpanii Erik Estornel, zdobył popularność na europejskiej scenie klubowej na początku minionej dekady. Realizując kolejne single i albumy przede wszystkim dla niemieckiej wytwórni Treibstoff, zasłynął z produkcji energetycznego tech-house`u o typowo kolońskim brzmieniu.
Przełom w jego karierze nastąpił trzy lata temu, kiedy to objawił swoje nowe oblicze pod pseudonimem Maceo Plex. Firmowane nim nagrania dla Crosstown Rebels miały zdecydowanie bardziej miękki charakter – i idealnie wstrzeliły się w modę na organiczny deep house. Przysłowiową kropkę nad i postawił debiutancki album Plexa – „Life Index” – który okazał się wielkim sukcesem europejskiej muzyki tanecznej minionego sezonu.
Nic więc dziwnego, że amerykański producent stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych artystów w modnych klubach. Upomniał się o niego również Sven Väth zapraszając jako Maetrika do zagrania na zakończenie ubiegłorocznej rezydencji jego wytwórni Cocoon w słynnym klubie Amnesia na Ibizie. Ponieważ występ wypadł interesująco, obecnie otrzymujemy jego zapis na płycie.
Estornel rozpoczyna swój koncert od sążnistego deep house`u. Głębokie uderzenia masywnego bitu i pobrzękujące linie tłustego basu niosą tutaj jednak dwa zaskakujące elementy – przetworzone wokale wymodelowane na chicagowską modłę i kosmiczne efekty nadające przestrzenny charakter kolejnym kompozycjom. Tak dzieje się w otwierającym całość autorskim utworze Maetrika „The Poem”, następującym tuż po nim remiksie nagrania „3 a.m.” Silicone Soul autorstwa Estornela i najlepszym z tego zestawu – „Pressure”.
[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/445373-01.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=445373-01″ allowscriptaccess=”always”]
Dubowe akordy rezonujące w „Particle House” wskazują, że amerykański producent skręca powoli ku cięższemu graniu. I faktycznie – remiks „Blue Dream” Popofa i jego własny „The Entity” uderzają już twardymi rytmami, które uzupełniają agresywnie warczące partie syntezatorów i nerwowe loopy wysamplowanych wokali o soulowym rodowodzie.
Ten hardhouse`owy segment wiedzie nas prosto w objęcia zwalistego techno. Estornel sięga tutaj po metaliczne perkusjonalia, które stanowią podkład pod przerysowane śpiewy, klawiszowe wstawki w oldskulowym stylu i szorstkie efekty o niemal noise`owym charakterze. („Reason”, „Deez Nuts” czy „Crush On Me”). Całość puentuje bardziej melodyjna kompozycja – przypominająca podniosłe nagrania Paula Kalkbrennera „Under The Sheets”.
Wbrew entuzjazmowi Vätha okazuje się, że to dosyć nierówny zestaw. Najlepiej wypada początek – słychać, że Estornell czuje deep i hardhouse`owy klimat, a zaskakujące efekty o szorstkim brzmieniu, nadają jego nagraniom oryginalny sznyt. Gorzej z końcówką w stylu techno. Umieszczone w niej utwory brzmią dosyć konwencjonalnie – owszem, emanują taneczną energią, ale są nazbyt toporne, brakuje im finezji swych lżejszych poprzedników.
Wygląda więc na to, że amerykański producent jest nadal na fali sukcesów Maceo Plexa. Dlatego powinien kontynuować właśnie ten wątek swej twórczości – po co zmieniać przynoszącą artystyczne i komercyjne sukcesy formułę?
Cocoon 2012
ok. nevermind.
zagalopowałem się. Ale swoją drogą napisane w dosyć niejasny sposób ;]
a czy wpomniany Under the sheets nie jest rowniez M.P? 😉