Wpisz i kliknij enter

Jamie Woon we Wrocławiu – nasza relacja

To nie Jamie Woon wystąpił 25 marca we wrocławskim klubie Eter. To był Jamie Woon and The Band. Brytjczyk przywiózł ze sobą trzyosobowy skład, złożony z gitarzysty, basisty i perkusisty. W tym momencie powinniście pomyśleć – zaraz, zaraz, a kto obsługiwał całą elektronikę? Odpowiedź – nikt (jedynie sympatyczny gitarzysta wygrywał rzadko melodie na klawiszach). Ku zaskoczeniu całej, licznie zgromadzonej publiki Woon zaserwował nam rockowe wykonanie swojego materiału. Efekt? Muzyka Brytyjczyka nabrała nowego wyrazu, została odmalowana w całkowicie nowych barwach, nie tracąc przy tym nic ze swojej intymnej magii. Ci, którzy spragnienie byli „klasycznego” brzmienia Woona, musieli poczekać na bis, kiedy na scenę wyszedł już tylko sam bohater wieczoru.

Są tacy artyści, którzy zakochują się w polskiej publiczności od pierwszego zetknięcia się z nią. Obopólna sympatia owocuje koncertami równie niezapomnianymi, co wypełnionymi czymś, co trudno wyrazić słowami. Atmosferą swoistego partnerstwa na zasadzie artysta-kumpel z talentem i publika-starzy znajomi, na których zawsze można liczyć. Jamie Woon już doskonale wie, że Polacy to jego świetni kumple. Właśnie ten klimat swobodnego spotkania dobrych znajomych wytworzył się we wrocławskim klubie Eter podczas koncertu Brytyjczyka w ramach cyklu City Sounds. Wprawdzie artysta wraz ze swoją trzyosobową ekipą pojawił się na scenie z około dziesięciominutowym opóźnieniem, ale i tak tłum powitał go gorąco. Woon wydawał się oczarowany i nieco zaskoczony pełną po brzegi salą, zupełnie jakby grał w Polsce po raz pierwszy. To tylko dodało uroku jego występowi, który wyraźnie różnił się od zeszłorocznego w Warszawie. Tym razem poza niesamowitą energią, ze sceny płynęła zaskakująca subtelność, nie tylko dzięki dużo bardziej stonowanym aranżacjom piosenek.

Z początku koncert nie porywał, czuło się raczej nieco ciążącą atmosferę brytyjskiego brzmienia. Były problemy z nagłośnieniem, coś tam sprzęgało, coś wydawało dzikie piski, jednak po chwili sytuacja została opanowana. Woon oczywiście olśniewał swoim niecodziennym głosem, emocje jednak gdzieś się rozpierzchały. Nadzieję, że występ się rozkręci, wzbudziło „Night Air”, singiel idealny, podczas którego w publiczność wstąpiło nowe życie. I faktycznie, wydawało się, że zagubione dotąd emocje przepływają między tłumem a artystami już kompletnie niezakłócone. Wnikały pod skórę i nagle wszyscy stali się uczestnikami wieczoru, którego nigdy nie zapomną. Choć z początku balladowa wersja „Lady Luck” nie brzmiała przekonująco, piosenka z czasem się rozkeciła i bezbłędnie wpasowywała w konwencję całego występu. Największa gorączka była jednak na „Shoulda”, jednym z najbardziej chwytliwych kawałków z „Mirrorwiritng”, który porwał dosłownie wszystkich. Nawet osoby zgromadzone na piętrze, gdzie były miejsca siedzące, bujały głowami do rytmu.

Sami muzycy także czerpali sporo przyjemności z grania. Uśmiechom nie było końca, gitarzysta-klawiszowiec wirtuozersko budował gitarą napięcie i wzbudzał podziw solówkami. Razem z basistą robili do siebie rozbawione miny, a perkusista szalał i cieszył się jak nastolatek. Zaś sam Jamie, mimo ciągłego wrażenia nieśmiałości, dosłownie emanował szczerym, prostym szczęściem. „Thank you, you’re amazing”, choć tak banalne i sztampowe, tym razem wybrzmiało jak sympatyczny komentarz kumpla i poklepanie po ramieniu.

Ten wieczór jednak nie mógł się tak skończyć, czuło się niedosyt i oczywiste oczekiwania tłumu, a Woon bezbłędnie je odgadł. Wrócił na scenę już sam, a po chwili okazało się, że nie sposób było sobie wyobrazić lepszego bisu. Dwa kawałki akustyczne, niemal folkowe i dwa w stu procentach elektroniczne, pobrzmiewające dubstepem, trochę mroczne i niepokojące, ale perfekcyjnie zaaranżowane. I to przez jednego człowieka z zaledwie skromnym urządzeniem u boku i mikrofonem w dłoni! To dwadzieścia minut było jak oddzielny mini koncert o tak kameralnym wydźwięku, że niemal wzruszały zaangażowanie i ciągła radość Woona. Koncert we Wrocławiu pokazał, że to muzyka, która potrafi zaskoczyć potężną dawką emocji i energią, która pochodzi z czystej radości. A dobrze jest obcować z tak szczerymi uczuciami.

Tekst: Monika Pomijan i Kamil Downarowicz
Zdjęcia: Joanna Stoga







Jest nas ponad 15 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
3 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
meg
meg
12 lat temu

on jest świetny ale mi było przykro po koncercie, chyba liczyłam na coś innego a szkoda bo bardzo długo czekałam i inaczej sobie to wyobrażałam i dalej mi przykro 🙁

hihi
hihi
12 lat temu

pani monika zamierza zaliczyc wszystkie redakcje muzyczne w Polsce?

Polecamy