Na początku minionej dekady doszło do prawdziwej eksplozji muzycznej w niemieckiej Kolonii. Za sprawą sukcesu Kompaktu powstało w cieniu słynnej gotyckiej katedry mnóstwo mniejszych lub większych wytwórni, które wyspecjalizowały się w nowym brzmieniu – niezwykle efektownym połączeniu melodyjnego house`u i energetycznego techno w minimalowej formule. Choć stylistyka ta nadal utrzymuje swą popularność, większość z tych tłoczni poszła z czasem w rozsypkę. Udało się przetrwać tylko najlepszym – i do grona tego należy Boxer, który właśnie celebruje dziesięciolecie swego istnienia.
Z tej okazji otrzymujemy urodzinową kompilację. Zaskakująco nieoczywisty to zestaw. Bo zamiast kolekcji nagrań najbardziej znanych współpracowników Boxera w rodzaju Franka Martiniqa, Duoteque, Dusty Kida czy Matzaka, dostajemy dziesięć premierowych nagrań artystów niekoniecznie do tej pory kojarzonych z kolońską firmą, momentami dalekich od formuły klubowego grania.
Zaczyna się kraut-rockową miniaturą o ambientowym tonie, rozpisaną na gitarę i wibrafon – to eteryczna „Mise En Place” autorstwa słabo kojarzonego u nas Stephana Hinza. Ukrywający się pod szyldem Popnoname i znany z nagrań dla Italica niemiecki producent Jens-Uwe Beyer sięga natomiast po nostalgiczny indie-dance w „Signs Words”. Jeszcze mocniej brzmi „Body Hotel Part 2” projektu Tombo z wokalnym udziałem Schada Privata – bo słychać w nim wyraźne echa nowofalowego grania w stylu wczesnego New Order. Łagodną nutę folkowej ballady jedynie dyskretnie podrasowaną chroboczącą elektroniką wnosi na płytę francuski song-writer Sylvain Rebut Minotti działający pod szyldem Scaldi („We Drive Away”). To nowe oblicze Boxera – wyraźnie skoncentrowane na formule melodyjnej piosenki.
[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/1952205-02.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=1952205-02″ allowscriptaccess=”always”]
A co z muzyką taneczną? To drugi segment płyty. Rozpoczyna go podszyty funkowym pulsem łagodny deep house – tak brzmi bowiem utwór „Downza” belgijskiego twórcy znanego choćby z nagrań dla Kompaktu a występującego pod pseudonimem Kolombo. Potem przychodzi czas na wspominki sprzed ćwierć wieku – bo niemiecki zespół krautrockowy Von Spar sięga po ekscentryczne disco we włoskim stylu, wypełniając je przekornie… atonalnymi kaskadami syntetycznych smyczków. Najbardziej charakterystyczny dla wcześniejszego katalogu Boxera zamaszysty tech-house proponuje tutaj Le Dust Sucker – zawadiacki duet współpracujący do tej pory z wytwornią Plong! („Everybody Used To”).
Naprawdę ciekawie robi się jednak dopiero, gdy francuski twórca Paul Nazca serwuje wysublimowane techno o detroitowym sznycie – „L`Oiseau”. Wątek ten zgrabnie kontynuuje sam Robag Wruhme, łącząc w swym nagraniu zatytułowanym „Bortonkk” grzechoczące bity spod znaku techno z pejzażowymi syntezatorami rodem z dawnego IDM-u. Świetnie wypada wspomnienie… zakurzonego electroclashu w wykonaniu duetu Extrawelt. Niemieccy producenci wpisują bowiem zbasowaną partię klawiszy w stylu Fisherspoonera w kontekst solidnego techno. A na finał – marszowe electro o breakbeatowym pulsie wzbogacone o lodowate tony metalicznych syntezatorów rodem z dawnych dokonań Autechre. Czyli znowu Paul Nazca – tym razem w kompozycji „Harmonie”.
Niespójność tej kompilacji ma swoje wady i zalety. Bo z jednej strony drażni ona zupełnie obcymi wtrętami, a z drugiej strony nie nudzi, bo wprowadza do przesłuchania element zaskoczenia. Zdecydowanie lepiej wypada jednak klubowa część płyty. Tworzące ją nagrania prezentują wszakże zupełnie inne spojrzenie a taneczną elektronikę niż te, które do tej pory dominowały w katalogu Boxera. Czy to znaczy, że kolońska wytwórnia zamierza zredefiniować z mozołem wypracowaną w minionej dekadzie estetykę?
