Rain Tree Crow – Rain Tree Crow

Kolejny nowy cykl na NM: przewijamy, czyli sprawdzamy po jakie stare płyty powinien sięgnąć fan nowych brzmień. Na początek Daniel Barnaś i Rain Tree Crow.

Dlaczego warto przypomnieć o płycie, która swoją premierę miała w 1991 roku? Gdyż jako jedna z nielicznych sukcesywnie spaja w jedną całość wiele cech będących głównymi dominantami zgoła odmiennych od siebie gatunków. Nowej dla naszych uszu muzyki warto szukać nie tylko w cotygodniowych premierach, co postaramy się udowodnić tym właśnie nowo rozpoczętym cyklem.

Album wydany dziesięć lat po ostatniej produkcji studyjnej grupy Japan nie bez powodu nosi nazwę inną od macierzystej formacji. Choć nagrany w tym samym składzie – Sylvian, Karn, Barbieri, Jansen – Rain Tree Crow w niczym jej nie przypomina – dźwięki nie parują atmosferą New Wave,  utwory nie wibrują w rytmie brzmiącej dziś kiczowato elektronicznej perkusji Simmonsa, a głos Davida Sylviana – miast cukierkowo odzwierciedlać „ejtisy” – często popada w głębokie vibrato niosąc wersy mistyczne i odrealnione.

Mocnym atutem projektu jest wyraźny, jazzowy rys większości kompozycji, który został osiągnięty z niemałą pomocą istnej armii zaproszonych muzyków. Lecz pomimo mnogości instrumentów, jakie wpisać można w składową brzmienia Rain Tree Crow, utwory czarują intymną, kameralną atmosferą. Partie solowe, jakkolwiek nieczęste, głęboko osadzone w tle dryfują w kierunku ambientu – ważną rolę pełnią tu instrumenty akustyczne, gdyż prócz wszelkiej maści syntezatorów i gitar głos mają różnorakie dziwactwa perkusyjne z całego świata oraz aerofony z klarnetem basowym na czele.

Utwory w całości powstałe na bazie studyjnych improwizacji poprzetykane są dziełami bardziej przemyślanymi, o mocniej zwartej formie. Koronnym przykładem jest tu z pewnością singlowy „Blackwater”, choć nie sposób nie wspomnieć o kroczącym posępnie „Pocketful of Change” oraz ocierającym się o poezję śpiewaną „Every Colour You Are”. Rozimprowizowane „Blackcrow hits Shoe Shine City” oraz otwierający całość “Big Wheels in Shanty Town”, zagrane z rockowym pazurem, pełnią słuszną rolę polegającą na skupieniu rozbieganych po głowie myśli. Wszystko to jednak jakby nagrane szeptem, pod osłoną nocy. Bez pełnych fraz – półsłówkami i niedopowiedzeniami.

Surrealistyczne podejście do zapełnienia przestrzeni utworów, choć często skutkujące przerostem formy nad treścią, w tym przypadku stanowi ważny mianownik muzycznego dialektu prezentowanego przez Rain Tree Crow. Z czasem, coraz lepiej poznając ten album, łatwo ulec urokowi tekstów Sylviana – wersy pełne tajemnic i cieni w aurze analogowych syntezatorów oraz sieci oszczędnego rytmu stanowią wspólnie endemiczną jakość w muzyce eksperymentalnej – czy określimy ją jako ambient, czy jako free-jazz.

Rain Tree Crow to nocny spacer przez opustoszały park. Blask latarni odbijający się w kałużach i parujących od niedawnego deszczu alejkach. Pajęcza wilgoć w powietrzu przetykana chłodzącym, leniwym wiatrem. I nie jest to wytwór wyobraźni, a obraz, jakim życie potrafi niespodziewanie zdefiniować muzykę w drodze powrotnej do domu. Braki w postaci szamana siedzącego przed kurną chatą z sędziwym krukiem na ramieniu zostawiam do uzupełnienia wyobraźni.

Virgin Records | 1991