Dewizą tej muzyki jest słowo „wyżej”.
Lobster Theremin nie próżnuje i systematycznie wydaje ostre niczym skalpel chirurga produkcje (Snow Bone, Gilmer Galibard). Chicago Floation Device to podróż po układach scalonych, chipach, przekaźnikach we wnętrzu jakiegoś superkomputera. Miejscami miałem wrażenie, że twórczość jaką tutaj zaprezentowano śmiało mogłaby zastąpić muzykę w filmie (jakkolwiek go oceniać) „Tron: Dziedzictwo”.
„Higher” to rozkręcanie publiczności na potężnym hiperrelanym stadionie, gdzie szykujemy się do startu naszymi cyfrowymi maszynami. Szybkie hi-haty zapętlają szaloną stopę w jej dynamicznym nastroju. Plumkający bas wzbogacany jest wznoszącym się damskim wokalem, który krzyczy coraz głośniej „Higher” – startujemy. Bardzo ciekawie nałożona na siebie linia basowa oraz przeciągnięty przez filtry syntezator. W połowie utworu słychać nieśmiałe pady z goniącymi je wystrzeliwanymi laserami. Dynamiczna produkcja z trzema miejscami na głęboki oddech i szalona gonitwa trwa dalej. Higher! Higher!
„Untitled 9” to monstrualnie rozłożone pasma niebiańskich synthów oraz zapowiadająca je kanonada perkusjonaliów. To swojego rodzaju burza z silnymi wyładowaniami, przechodząca przez jakieś megapolis. Drapacze chmur, rozciągnięte na dwóch brzegach mosty, sznury samochodów – to wszystko pędzi w sinusoidzie deszczu oraz błyskawic. My obserwujemy ten spektakl przez lornetkę z oddalonej o kilka kilometrów wyspy. Fale rozbryzgują się o strome klify a ptaki tańczą dookoła starej latarni. Jest coraz ciszej i spokojniej. Nad przęsłami mostu rozgościła się tęcza, tworząc kolejne – tym razem abstrakcyjne umocnienia jego konstrukcji.
Lobster Theremin | 7 Lipca 2015
https://www.facebook.com/chicagoflotationdevice/timeline
